نگاه های جامعه شناسانه به رمان بوف کور اثر صادق هدایت

رمان بوف کور اثر صادق هدایت یکی از برجسته ترین آثار ادبیات معاصر ایران است که با استفاده از نمادهای پیچیده و چندلایه به واکاوی بحران های هویتی، فرهنگی و اجتماعی می پردازد. این پژوهش با رویکردی جامعه شناسانه به بررسی نقش نمادها در انتقال پیام های فلسفی، روان شناختی و اجتماعی این اثر می پردازد. نمادهایی مانند زن اثیری، لکاته، سایه و کوزه در ساختار داستانی و مفهومی بوف کور جایگاه ویژه ای دارند و به عنوان ابزاری برای نشان دادن تناقض های درونی شخصیت ها و مسائل فرهنگی جامعه به کار گرفته اند. زن اثیری نمادی از آرمان گرایی و میل به کمال است که در تقابل با لکاته به عنوان نمادی از فساد و واقعیت تلخ اجتماعی قرار می گیرد، و این تضاد، بحران هویت راوی را برجسته تر می سازد. سایه ها و تاریکی ها نشان دهنده جنبه های پنهان و سرکوب شده شخصیت ها و جامعه هستند، در حالی که کوزه نمادی از سنت ها و گذشته ای است که مانع از تحقق فردیت و نوآوری می شود. این تحقیق نشان می دهد که هدایت از طریق نمادهای خود، نه تنها شخصیت ها را به عنوان نمایندگان تناقض های فرهنگی و اجتماعی معرفی می کند، بلکه مخاطب را به تامل عمیق درباره چالش های زمانه خود دعوت می نماید. در نهایت، بوف کور با ساختار نمادین و پیام های چندلایه اش، اثری است که قابلیت تحلیل از دیدگاه های گوناگون را دارد و همچنان به عنوان شاهکاری ادبی مورد توجه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

بوف کور ، نمادگرایی ، بحران هویت ، نقد اجتماعی