بررسی سبک های فرزند پروری بر یادگیری مشارکتی در کلاس های مقطع ابتدایی

در این پژوهش به بررسی تاثیر سبک های مختلف فرزندپروری بر یادگیری مشارکتی دانش آموزان در کلاس های مقطع ابتدایی پرداخته است. یادگیری مشارکتی به عنوان یکی از روش های نوین آموزشی، بر همکاری، تعامل و مسئولیت پذیری دانش آموزان در محیط کلاس تاکید دارد و موفقیت آن تا حد زیادی به ویژگی های شخصیتی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان وابسته است. سبک های فرزندپروری که شامل شیوه های مقتدرانه، سهل گیرانه، مستبدانه و غفلت گرایانه هستند، نقش مهمی در شکل دهی به این ویژگی ها ایفا می کنند.در این پژوهش، تاکید شده است که شیوه های فرزندپروری مقتدرانه، با تقویت مهارت هایی نظیر خودتنظیمی، تعامل مثبت و توانایی حل مسئله، زمینه ای مناسب برای یادگیری مشارکتی در دانش آموزان فراهم می کند. از سوی دیگر، شیوه های غفلت گرایانه و مستبدانه با کاهش احساس ارزشمندی و اعتمادبه نفس در کودکان، موانعی برای تحقق این نوع یادگیری ایجاد می کنند. این پژوهش به بررسی چگونگی تاثیر فرزندپروری بر شکل گیری توانایی های اجتماعی، اعتمادبه نفس و احساس تعلق دانش آموزان در فضای کلاس پرداخته و نشان داده است که والدینی که در تعاملات خود با فرزندانشان بر همدلی و حمایت تاکید دارند، تاثیر مثبتی بر عملکرد مشارکتی آنان در مدرسه می گذارند.نتایج این پژوهش نشان می دهد که هماهنگی میان محیط خانه و مدرسه، به ویژه در زمینه آموزش مهارت های اجتماعی، می تواند به تقویت یادگیری مشارکتی در دانش آموزان مقطع ابتدایی کمک کند. این تحقیق پیشنهادهایی برای والدین و معلمان ارائه کرده است که بر تقویت شیوه های فرزندپروری موثر و آموزش مهارت های همکاری در محیط آموزشی تمرکز دارد. پژوهش حاضر تلاش دارد تا با روشن سازی ارتباط میان سبک های فرزندپروری و یادگیری مشارکتی، گامی در جهت بهبود کیفیت تعاملات آموزشی و تربیتی بردارد

کلیدواژه ها:

فرزندپروری ، یادگیری مشارکتی ، دانش آموزان ابتدایی ، روش های آموزشی