ارزیابی روش های برآورد دی حداکثر لحظه ای در حوضه های آبریز استان فارس

برآورد دی حداکثر لحظه ای سیلاب از موضوعات کلیدی در مدیریت منابع آب و برنامه ریزی هیدرولوژیکی محسوب می شود. این پارامتر نقش اساسی در طراحی سازه های آبی مانند سدها، پل ها و کانال های انتقال آبی داشته و به کاهش خسارات ناشی از سیلاب ها کمک می کند. در حوضه های دارای آمار هیدرومتری، استان فارس با دشت مقدار این برآورد بسیار در حوضه های خود مقدار پذیر است. در حالی که امروزه روش های تجربی و مدل های هیدرولوژیکی استفاده از دی حداکثر لحظه ای سیلاب در مناطق فاقد آمار هیدرومتری گسترش یافته است. در حالی که توسعه مطالعاتی نیاز به اطلاعات دقیق از نواحی ارتفاعی مرکز حوضه های آبریز، خصوصیات فیزیکی و شبکه های آبراهه ای استان فارس دارد. در این پژوهش، داده های مختلف شامل نقشه های کاربری اراضی، گروه های هیدرولوژیک خاک، مدل رقومی ارتفاع ۴۱ ایستگاه، همچنین روش های بازگشت مختلف جمع آوری شد. نتایج نشان داده که در تخمین دی سیلاب ۲۵ ساله، روش خصوصیات فیزیکی حوضه برای تخمین دی حداکثر لحظه ای در دوره های بازگشت مختلف به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که روش ضریب گیرگر و خصوصیات فیزیکی حوضه برای تخمین دی حداکثر لحظه ای با ضریب همبستگی ۰/۸۳ و تنش ۰/۷۵ و ۰/۷۳ تنش ساختگاه مناسب برای تخمین دی حداکثر لحظه ای سیلاب نسبت به روش گیرگر با ضریب همبستگی ۰/۷۵ و تنش ۰/۷۵ است. بر این اساس انتخاب روش مناسب جهت تخمین دی حداکثر سیلاب با توجه به شرایط توپوگرافی حوضه های استان فارس وابسته خواهد بود.

کلیدواژه ها:

دی حداکثر لحظه ای ، تخمین سیلاب ، روش گیرگر ، روش خصوصیات فیزیکی حوضه ، مدیریت منابع آب