مروری بر اثربخشی برنامه های آموزش مهارت های اجتماعی در توانمندسازی دانش آموزان کم رو

کمرویی یکی از چالش های روانشناختی رایج در دوران مدرسه است که می تواند تاثیرات منفی عمیقی بر جنبه های مختلف زندگی تحصیلی، اجتماعی و هیجانی دانش آموزان داشته باشد. دانش آموزان کم رو اغلب در برقراری ارتباط موثر با همسالان و معلمان، مشارکت در فعالیت های کلاسی، و بیان نیازها و احساسات خود دچار مشکل هستند. این محدودیت ها می تواند منجر به انزوای اجتماعی، کاهش اعتماد به نفس، افت تحصیلی و حتی مشکلات سلامت روان در آینده شود. در نتیجه، شناسایی راهکارهای موثر برای کمک به این دانش آموزان از اهمیت بسزایی برخوردار است. برنامه های آموزش مهارت های اجتماعی به عنوان یک رویکرد مداخله ای ساختاریافته، با هدف آموزش مجموعه ای از رفتارهای کلامی و غیرکلامی که برای تعاملات موثر ضروری هستند، طراحی شده اند. این برنامه ها معمولا شامل مولفه هایی مانند آموزش مستقیم، الگوبرداری، ایفای نقش، بازخورد و تقویت مثبت هستند. هدف اصلی این برنامه ها، افزایش توانمندی های اجتماعی دانش آموزان کم رو، کاهش اضطراب اجتماعی آن ها، و در نهایت توانمندسازی آن ها برای مشارکت فعال تر و موفق تر در محیط مدرسه و اجتماع است. این مقاله مروری، به بررسی اثربخشی این برنامه ها بر توانمندسازی دانش آموزان کم رو می پردازد و شواهد موجود در این زمینه را مورد تحلیل قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد که آموزش مهارت های اجتماعی می تواند به طور معناداری مهارت های ارتباطی دانش آموزان کم رو را بهبود بخشد، سطح اضطراب اجتماعی آن ها را کاهش دهد و به افزایش مشارکت آن ها در فعالیت های گروهی و تعاملات اجتماعی کمک کند. این بهبودها می تواند به توانمندسازی بیشتر دانش آموزان، افزایش خودکارآمدی اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی آن ها منجر شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های اجتماعی ، کمرویی ، دانش آموزان ، توانمندسازی ، اثربخشی