نژادپرستی و تاب آوری روانشناختی: نقش واسطه ای عوامل فردی و اجتماعی

زمینه و هدف: نژادپرستی به عنوان یک عامل استرس زای مزمن، تاثیرات منفی بر تاب آوری روان شناختی افراد، به ویژه اقلیت های قومی، دارد. بااین حال، عوامل فردی (عزت نفس و خودکارآمدی) و اجتماعی (حمایت اجتماعی و هویت فرهنگی) ممکن است این رابطه را تعدیل کنند. این پژوهش با هدف بررسی نقش واسطه ای این عوامل در رابطه بین نژادپرستی و تاب آوری روان شناختی در اقلیت های قومی استان گلستان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی با رویکرد کمی بر روی ۳۰۰ نفر (۱۵۰ مرد و ۱۵۰ زن) از اقلیت های قومی استان گلستان (ترکمن ها، سیستانی ها، و بلوچ ها) انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد (مقیاس تجربه تبعیض نژادی، تاب آوری کانر-دیویدسون، عزت نفس روزنبرگ، خودکارآمدی عمومی، حمایت اجتماعی چندبعدی، و هویت فرهنگی) جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با مدل سازی معادلات ساختاری و روش بوت استرپ با ۵۰۰۰ نمونه گیری انجام شد. یافته ها: نژادپرستی با تاب آوری روان شناختی رابطه منفی معناداری داشت (β=-۰. ۳۲, p<۰. ۰۰۱)، عزت نفس (β=-۰. ۱۰)، خودکارآمدی (β=-۰. ۰۹)، حمایت اجتماعی (β=-۰. ۰۷)، و هویت فرهنگی (β=-۰. ۰۷) به صورت معناداری این رابطه را واسطه گری کردند. شاخص های برازش مدل (CFI=۰. ۹۴، RMSEA=۰. ۰۶) نشان دهنده برازش مناسب بودند. نتیجه گیری: عوامل فردی و اجتماعی می توانند اثرات منفی نژادپرستی بر تاب آوری را تعدیل کنند. این یافته ها بر اهمیت مداخلات روان شناختی و اجتماعی برای تقویت تاب آوری در اقلیت های قومی تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

نژادپرستی ، تاب آوری روان شناختی ، عزت نفس ، خودکارآمدی ، حمایت اجتماعی.