بررسی مدیریت اوقات فراغت ورزشی و تفریحی

مدیریت اوقات فراغت ورزشی و تفریحی به عنوان یکی از مولفه های کلیدی در ارتقای کیفیت زندگی افراد، نقش تعیین کننده ای در توازن بین تعهدات روزمره و نیازهای روانی-اجتماعی ایفا می کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی-کاربردی، به بررسی شیوه های بهینه سازی زمان اختصاص یافته به فعالیت های فراغتی می پردازد و بر ضرورت تلفیق برنامه ریزی استراتژیک با ترجیحات فردی تاکید دارد. در این راستا، مولفه هایی همچون اولویت بندی اهداف، انعطاف پذیری در اجرا و به کارگیری فناوری های نوین به منظور تسهیل فرایند مدیریت زمان مورد تحلیل قرار گرفته است. از سوی دیگر، چالش های پیشروی افراد در عصر حاضر، از جمله افزایش مشغله های شغلی، گسترش تعاملات مجازی و کاهش فرصت های خودمراقبتی، لزوم بازتعریف مفهوم فراغت را پررنگ ساخته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که اتخاذ راهکارهای مبتنی بر «تفریح هدفمند» نظیر ورزش های گروهی، برنامه های طبیعت گردی و فعالیت های داوطلبانه، نه تنها به بهبود سلامت جسمی و روانی می انجامد، بلکه تقویت پیوندهای اجتماعی و کاهش آشفتگی های هیجانی را نیز در پی دارد. در خاتمه، مقاله حاضر با ارائه مدلی ترکیبی از مدیریت زمان و روانشناسی مثبت گرا، پیشنهاداتی را برای نهادهای سیاست گذار و شهروندان مطرح می کند. این مدل بر ایجاد توازن پویا بین فعالیت های سازمان یافته و اوقات غیررسمی، همچنین ترویج فرهنگ خودآگاهی در انتخاب فعالیت های فراغتی استوار است. دستیابی به این اهداف مستلزم همکاری بین بخش های آموزشی، ورزشی و بهداشتی جهت طراحی برنامه های منعطف و پاسخگو به نیازهای متغیر جامعه است.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، اوقات فراغت ، ورزشی ، تفریحی