بررسی کارایی سیستم حمل ونقل ترکیبی (ترکیب دوچرخه، مترو، پیاده روی) در کاهش ترافیک شهری

رشد بی رویه شهرنشینی و افزایش استفاده از خودروهای شخصی در دهه های اخیر، منجر به بروز بحران های متعدد شهری نظیر ترافیک های سنگین، آلودگی هوا، اتلاف زمان و کاهش بهره وری اقتصادی شده است. در این شرایط، توجه به راهکارهای پایدار در حوزه حمل ونقل به ضرورتی انکارناپذیر بدل گشته است. یکی از رویکردهای موثر در این زمینه، استفاده از سیستم حمل ونقل ترکیبی است که با تلفیق گزینه هایی همچون دوچرخه سواری، مترو و پیاده روی، امکان جابه جایی کارآمد، ارزان، سالم و زیست محیطی را فراهم می آورد. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی، به بررسی نقش این شیوه در کاهش بار ترافیکی شهرها، بهبود کیفیت هوای شهری، ارتقای سلامت عمومی و کاهش وابستگی به خودروهای شخصی می پردازد. نتایج تحقیقات پیشین و تجربه کشورهای موفق در اجرای این سیستم، نشان می دهد که طراحی مناسب زیرساخت ها، هماهنگی بین وسایل نقلیه عمومی، و فرهنگ سازی اجتماعی نقش کلیدی در موفقیت این مدل ایفا می کند. در پایان، راهکارهایی برای بهبود و بومی سازی حمل ونقل ترکیبی در کلان شهرهای ایران ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

حمل ونقل ترکیبی ، دوچرخه سواری ، مترو ، پیاده روی ، ترافیک شهری ، توسعه پایدار ، آلودگی هوا ، زیرساخت شهری ، سلامت عمومی