مطالعه تطبیقی و تحلیلی فرآیند برنامه ریزی درسی از نظر روانشناسی انسان گرایانه و ماورای فردی

پژوهش حاضر به بررسی مبانی فلسفی و روانشناختی برنامه های درسی انسان گرا می پردازد. بنا به نظر بسیاری از متفکران و صاحب نظران؛ دیدگاه، رویکرد و روش یک فرد نسبت به تعلیم و تربیت و به تبع آن نسبت به برنامه درسی، منعکس کننده جهان بینی اوست. به عبارت دیگر، هر جهان بینی دارای آثار و دلایل خاصی در اجزای برنامه درسی یعنی فرآیند یاددهی-یادگیری، اهداف، نقش یادگیرنده، نقش معلم و نظایر این هاست. هر ایده تربیتی، خط مشی های اساسی درباره ماهیت انسان، هستی، معرفت و ارزش های متفاوتی را فراروی متفکران همان حوزه قرار می دهد. در حوزه برنامه درسی نیز دیدگاه های متفاوتی وجود دارد که هر کدام از آنها درباره موضوعات اساسی این حوزه، موضع گیری های بنیادی مخصوص به خود دارند. از جمله دیدگاه های فلسفی مطرح در حوزه برنامه درسی که توجه بسیاری از صاحب نظران را به خود خود جلب کرده است، رویکرد وجود گرایی می باشد. در این راستا شواهدی وجود دارد که برنامه های درسی انسان گرا ریشه در روانشناسی انسان گرا و فلسفه اصالت وجود دارد. تعیین رویکردها و روش های یک برنامه درسی از جمله مراحل حساس و ضروری برنامه ریزی درسی است که چارچوب نظری و مفهومی برنامه درسی را که شامل بنیادهای فلسفی، روانشناسی و جامعه شناسی آن است، مشخص می کند. چنان چه برنامه های طراحی شده توسط مربیان انسان گرا، مانند آموزش خویشتن شناسی علمی و اینستاین و الگوی روابط انسانی گزدا و ارائه مفهوم معلم فراخواننده توسط پرکی درصد درصد افزایش خودآگاهی معلمان و فراگیران هستند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، روانشناسی ، انسان گرایانه