نقش ورزش در توسعه پایدار زیست محیطی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش ورزش در توسعه پایدار زیست­ محیطی انجام شد. روش شناسی: روش پژوهش از منظر هدف توسعه ­ای- کاربردی است و جهت گردآوری داده ­­ها از روش پژوهش کیفی از نوع اکتشافی استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه مدیران رده بالای سازمان های ورزشی (اعم از کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و کلیه فدراسیون های ورزشی)، متخصصان و اساتید خبره مدیریت ورزشی در سطح ایران و همچنین برخی از مدیران سازمان حفاظت محیط­ زیست ایران بود که ۱۳ نفر از آنان با استفاده از نمونه ­گیری هدفمند و تکنیک گلوله­ برفی به­عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ­ها مصاحبه نیمه ­ساختاریافته بود. تحلیل داده ­­ها به روش تئوری داده ­بنیاد از طریق فرآیند کدگذاری باز، محوری و انتخابی انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی توسعه پایدار زیست­ محیطی مبتنی بر ورزش متشکل از ۲۱۱ مفهوم و ۲۶ مقوله فرعی است که عوامل علی شامل ۴ مقوله، بسترها و زمینه ­ها ۴ مقوله، عوامل مداخله­ گر ۵ مقوله، راهبردها ۸ مقوله، پیامدها ۴ مقوله و پدیده محوری شامل ۱مقوله است. نتیجه گیری: نتایج مدل نشان می دهند که توسعه پایدار زیست محیطی مبتنی بر ورزش از آینده­نگری، ارزش های زیست­محیطی ورزش، الزامات زیست­ محیطی ورزشی، جنبش سبز ورزشی، عوامل آموزشی و پژوهشی، ارتباطی و ترویجی، اقتصادی، ساختاری و مدیریتی تاثیر می پذیرد و همچنین می تواند موجب بهره­ وری سبز ورزشی و کیفیت زندگی و رفاه شهروندان شود.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، بهره وری سبز ، توسعه پایدار ، جنبش سبز ورزشی