بررسی اثر سطوح مختلف آبیاری و زئولیت بر عملکرد چغندرقند پاییزه

به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف زئولیت و سطوح مختلف آبیاری بر شاخص های بهره وری آب و عملکرد چغندرقند، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی با سه تکرار، مجموعا در ۳۶ کرت در اراضی بندر ترکمن در سال زراعی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ با استفاده از سامانه آبیاری بارانی انجام شد. تیمارهای مورد آزمایش شامل مقادیر مختلف زئولیت در چهار سطح به عنوان عامل اصلی (شامل Z۱: بدون زئولیت (شاهد)، Z۲: مصرف زئولیت به میزان ۵ تن در هکتار، Z۳: مصرف زئولیت به میزان ۱۰ تن در هکتار و Z۴: مصرف زئولیت به میزان ۱۵ تن در هکتار) و مقادیر مختلف آب آبیاری به عنوان عامل فرعی (W۱: بیشترین مقدار آب آبیاری mm ۲۵۶، W۲: آب آبیاری متوسط mm ۲۰۶ و W۳: کمترین مقدار آب آبیاری mm ۱۵۵) بودند. نتایج نشان داد که بین سطوح مختلف مقدار آب آبیاری، مقادیر زئولیت و اثرات متقابل آنها تفاوت معنی داری در مقادیر عملکرد غده، زیست توده و بهره وری آب وجود دارد. حداکثر و حداقل عملکرد غده به ترتیب در تیمارهای Z۴W۱ و Z۱W۳ با مقادیر ۸۵ و ۳/۵۰ تن در هکتار به دست آمد. با مصرف ۱۵ تن در هکتار زئولیت و در شرایط حداکثر مقدار آب آبیاری ، عملکرد غده ۱۲/۱۶ درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت. همچنین، متوسط حداکثر و حداقل عملکرد زیست توده برابر با ۳/۹۱ و ۱/۵۶ به ترتیب برای تیمارهای Z۴W۱ و Z۱W۳ به دست آمدند. در این آزمایش، کمترین و بیشترین مقادیر متوسط بهره وری آب به ترتیب برای تیمارهای Z۱W۳ و Z۴W۲ با مقادیر ۱۳/۱۴ و ۱۷/۱۹ به دست آمد.

کلیدواژه ها:

بهره وری آب ، عملکرد غده ، عملکرد زیست توده