نقش واسطه های خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین سبک های دلبستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه های خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین سبک های دلبستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی مراجعه کننده بیمارستان روانپزشکی ابن سینا شهر مشهد در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بود. حجم نمونه ۹۸ نفر در نظر گرفته شد و اعضاء به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سبک های عاطفی هافمن و کاشدان (۲۰۱۰)، مقیاس دلبستگی بزرگسالان تجدیدنظر شده کولینز و رید (۱۹۹۶) و فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۵) بود. داده های به دست آمده از پرسشنامه ها به روش مدل سازی معادلات ساختاری و به کمک نرم افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شد. یافته های پژوهش براساس آزمون بوت استرپ نشان داد که دلبستگی اضطرابی با ضریب مسیر (۰.۳۰)، دلبستگی ایمن با ضریب مسیر (۰.۶۲)، دلبستگی اجتنابی با ضریب مسیر (۰.۴۵) با نقش واسطه های خودتنظیمی هیجانی بر کیفیت زندگی اثر غیرمستقیم دارند. در نتیجه خودتنظیمی هیجان در رابطه با سبک های دلبستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نقش واسطه ای ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، سبک دلبستگی ، کیفیت زندگی ، اختلال دوقطبی