اثربخشی آموزش قدردانی بر کارکردهای روانشناسی مثبت نگر(شادکامی و بهزیستی روانشناختی) زنان دارای نارضایتی زناشویی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش قدردانی بر کارکردهای روانشناسی مثبت نگر (شادکامی و بهزیستی روانشناختی) زنان دارای نارضایتی زناشویی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون و پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان دارای نارضایتی زناشویی شهرستان سلمانشهر تنکابن زمستان سال ۱۴۰۳ بودند. سپس تعداد ۳۰ زن دارای نارضایتی زناشویی انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی ساده در ۲ گروه شامل گروه آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش تحت ۹ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش قدردانی قرار گرفت. از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ فاورز و السون (۱۹۸۹)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد هیل و آرگیل (۲۰۰۲) و مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف ۱۹۸۹. به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده های به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش قدردانی در مرحله پس آزمون و پیگیری اثربخشی معناداری بر شادکامی و بهزیستی روانشناختی داشته است (P < ۰.۰۵). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می توان گفت که آموزش قدردانی می تواند به عنوان شیوه آموزشی مناسب برای افزایش شادکامی و بهزیستی زنان دارای نارضایتی زناشویی در مراکز مشاوره خانواده به کار برده شود.

کلیدواژه ها:

آموزش قدردانی ، شادکامی ، بهزیس تی روانشناختی ، نارضایتی زناشویی