بررسی رابطه بین مدیریت مشارکتی و همدلی کارکنان با میانجیگری انگیزه شغلی

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین مدیریت مشارکتی و همدلی کارکنان با میانجیگری انگیزه شغلی در دانشگاه فردوسی مشهد بود. این مطالعه از روش تحلیل معادلات ساختاری استفاده کرده و نمونه ای متشکل از ۱۵۰ نفر از کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد را شامل می شود. برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه معتبر استفاده شده است: پرسشنامه انگیزش شغلی هرزبرگ و همکاران (۱۹۷۶)، مقیاس همدلی مهرابیان و اپستین (۱۹۷۶) و پرسشنامه مدیریت مشارکتی کاتورن ۲۰۱۰. نتایج نشان داد که مدیریت مشارکتی اثر مستقیمی بر همدلی کارکنان دارد (β=۰.۵ و p=۰.۰۰۳). همچنین، مدیریت مشارکتی اثر مستقیمی بر انگیزه شغلی کارکنان دارد (β=۰.۱۳ و p=۰.۰۰۱). علاوه بر این، انگیزه شغلی اثر مستقیمی بر همدلی کارکنان دارد (β=۰.۱۴ و p=۰.۰۱). یافته ها همچنین نشان دادند که مسیر غیرمستقیم مدیریت مشارکتی به همدلی از طریق انگیزه شغلی، اثر غیرمستقیمی معنادار دارد (p<۰.۰۵). این نتایج بر اهمیت مدیریت مشارکتی و انگیزه شغلی در افزایش همدلی کارکنان تاکید می کنند و پیشنهاد می کنند که دانشگاه ها می توانند با استفاده از روش های مدیریت مشارکتی و تقویت انگیزه شغلی، به بهبود همدلی در میان کارکنان خود کمک کنند.

کلیدواژه ها:

مدیریت مشارکتی ، انگیزش شغلی ، همدلی کارکنان