بررسی اهمیت اجرایبرنامه های مداخله ای در دانش آموزان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (DCD )

زمینه و هدف: اختلال هماهنگی رشدی ) Developmental Coordination Disorder( یا کنش پریشیرشدی یک شرایط عصبی - حرکتی است که از زمان تولد وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر معرفی این اختلال به معلمان، والدین و جامعه و نشان دادن لزوم مداخلات بهنگام، با هدف کاهش آسیب های روانی، جلوگیری از افت عملکرد آموزشی و توانبخشی در دانش آموز می باشد. روش: روش تحقیق به کار گرفته در این پژوهش مبتنی بر مطالعات پیشین است و رویکرد توصیفی_ تحلیلی دارد.یافته ها: تشخیص به موقع، ارزیابی و مداخله بهنگام می تواند به کاهش و رفع مشکلات حرکتی در افراد مبتلا به این اختلال کمک کند و از بروز عوارض بعدی جلوگیری کند و بدین ترتیب ماهیت زندگی افراد درگیر این اختلال را بهبود بخشد. بنابراین آگاهی بخشی بهنگام نسبت به عوارض ثانویه این اختلال می تواند بار آسیب را در فرد، خانواده و جامعه به طور محسوسی کاهش دهد. نتیجه گیری: اختلال هماهنگی رشدی هرچه زودترتشخیص داده شود مهم است چرا که موجب برخورد صحیح معلمان و اولیا بخصوص در سالهای اول تحصیل با این اختلال می گردد. از آنجایی که این کودکان نسبت به فعالیتهایی که پاسخ بدنی و حرکتی را می طلبد، علاقه ای نشان نمی دهند، نوعی کم تحملی، ناکارآمدی، اعتماد به نفس و عزت نفس پائین در آنها دیده می شود. تشخیص زود هنگام، ارائه حمایت آموزشی و توانبخشی مناسب و پیگیری خدمات درمانی به موقع در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی به طور چشمگیری به آنان کمک می کند تا بر مشکلات خود در این حیطه غلبه کنند و بتوانند خود را با مدرسه و جامعه تا حدود زیادی تطبیق دهند .

کلیدواژه ها:

اختلال هماهنگی رشدی ، مداخلات بهنگام ، تشخیص زود هنگام ، توانبخشی ، آسیب های روانی