بررسی رابطه میان توانایی حرفه ای با بروز رفتارهای نوآورانه در تدریس با نقش میانجی خودکارآمدی علمی معلمان

مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه میان توانایی حرفه ای با بروز رفتارهای نوآورانه در تدریس با نقش میانجی خودکارآمدی علمی معلمان انجام شد. روش تحقیق توصیف-همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق را معلمان مدارس ابتدایی شهرستان تنکابن به تعداد ۴۶۲ نفر تشکیل دادند. تعداد ۲۰۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تک مرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های رفتارهای نوآورانه در تدریس جانسون (۲۰۱۴)، توانایی حرفه ای معلم مهاجری (۱۳۹۰) و خودکارآمدی علمی اسچانن و همکاران (۲۰۰۱) پاسخ دادند. روایی پرسشنامه ها براساس روایی صوری، محتوایی و تحلیل عاملی تاییدی مورد بررسی قرار گرفته و تایید شد. پایایی پرسشنامه ها با روش آلفای کرونباخ به ترتیب برای توانایی حرفه ای (۸۲/۰)، رفتارهای نوآورانه در تدریس (۸۳/۰) و خودکارآمدی علمی (۸۶/۰) برآورد شد. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی مشتمل بر الگوسازی معادلات ساختاری توسط نرم افزار اسمارت پی.ال.اس انجام گرفت. یافته ها نشان داد تمامی فرضیه های پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بودند. میان توانایی حرفه ای با خودکارآمدی علمی و رفتارهای نوآورانه در تدریس به ترتیب با ضریب تاثیر (۳۱۶/۰) و (۱۶۳/۰) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت. میان خودکارآمدی علمی با رفتارهای نوآورانه در تدریس با ضریب تاثیر (۴۷۹/۰) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت. نتایج حاکی از آن بود که خودکارآمدی علمی در رابطه میان توانایی حرفه ای با بروز رفتارهای نوآورانه در تدریس نقش میانجی داشته است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی علمی ، توانایی حرفه ای ، رفتارهای نوآورانه در تدریس