اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر رشد تحصیلی و خود تنظیمی تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی

خودکارآمدی به عنوان «باور شخص به موفقیت در موقعیت خاص با انجام یک وظیفه» است. خودکارآمدی می تواند نقش مهمی در رسیدن به اهداف، انجام وظایف و فائق آمدن بر چالش ها داشته باشد. نظریه خودکارآمدی نظریه ای است که بر نقش یادگیری مشاهده ای و تجربیات اجتماعی تاکید می کند. نظریه رشد شخصیت بر مرکز نظریه اجتماعی شناختی تاکید دارد. نظریه اجتماعی شناختی این است که تمامی موقعیت ها از افعال وی در دیگران کنش ها و واکنش های یک فرد، اعم از رفتارهای اجتماعی و فرآیندهای شناختی، تقریبا از جایی که خودکارآمدی به وسیله تجربیات خارجی و خود ادراکی توسعه فردیافته و بر خروجی اجتماعی بیرونی است. از اتفاقات تاثیر می گذارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی جنبه مهم نظریه شناختی اجتماعی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی پایه پنجم است که در سال تحصیلی ۲۰۳ مشغول به تحصیل هستند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۳۰۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد آموزش خودکارآمدی به دانش آموزان مقطع ابتدایی می تواند تاثیر مثبتی بر پیشرفت تحصیلی و خودتنظیمی تحصیلی آنها داشته باشد. این آموزش می تواند از طریق برنامه های مشاوره ای، کارگاه های آموزشی و استفاده از روش های تدریس فعال و مشارکتی انجام شود. در نتیجه، تقویت خودکارآمدی می تواند به عنوان یک راهبرد موثر در بهبود عملکرد تحصیلی و توسعه مهارت های یادگیری مستقل دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، عملکرد تحصیلی ، امید به تحصیل