ارزیابی کیفی روشهای تدریس مبتنی بر فناوری های نوین و نقش آن ها در تقویت یادگیری پایدار

تحولات سریع فناوری در دهههای اخیر منجر به تغییرات عمده ای در نظامهای آموزشی و روش های تدریس شده است. یکی از موضوعات مهم در این زمینه، تاثیر فناوری های نوین بر بهبود یادگیری پایدار در دانش آموزان و دانشجویان است. هدف این پژوهش ارزیابی کیفی روش های تدریس مبتنی بر فناوری های نوین و بررسی نقش آن ها در تقویت یادگیری پایدار است. در این پژوهش، فناوری های نوینی مانند نرم افزارهای آموزشی تعاملی، واقعیت افزوده (AR)، سیستم های مدیریت یادگیری (LMS) و ابزارهای دیجیتال هوشمند مورد بررسی قرار گرفته اند. روش تحقیق کیفی است و از رویکرد تحلیل محتوا برای استخراج و تحلیل داده ها استفاده شده است. جامعه آماری شامل معلمان، اساتید دانشگاه و دانشجویانی است که تجربه استفاده از این فناوری ها را در فرآیند تدریس و یادگیری داشته اند. ابزار جمع آوری داده ها شامل مصاحبه های نیمه ساختاریافته، مشاهده و تحلیل اسناد مرتبط با تدریس مبتنی بر فناوری است. یافته ها نشان می دهد که استفاده از فناوری های نوین آموزشی می تواند به افزایش مشارکت فعال یادگیرندگان، تسهیل فرآیند یادگیری مفهومی و عمیق، و تقویت انتقال دانش به دنیای واقعی کمک کند. فناوری های تعاملی مانند واقعیت مجازی و شبیه سازیها نقش موثری در بهبود یادگیری تجربی داشته و موجب تقویت حافظه بلندمدت می شوند. همچنین، سیستم های یادگیری مدیریت شده امکان شخصی سازی آموزش را فراهم کرده و منجر به افزایش انگیزه یادگیرندگان برای ادامه یادگیری می شوند.

کلیدواژه ها:

فناوریهای نوین آموزشی ، تدریس ، یادگیری پایدار ، دانش آموز ، معلم