مقایسه اثربخشی روش قصه گویی وایفای نقش با روش سنتی بر عملکرد تحصیلی درس فارسی دانش آموزان

فراهم آوردن زندگی عادی و پرورش توانایی های لازم در کودکان نه تنها مستلزم امکانات آموزشی و روانشناختی در جامعه است بلکه متضمن نوعی فلسفه اجتماعی است که در آن کودکان افرادی به شمار آیند که به خودی خود و فارغ از هر قصد و غرض دیگری ارزشمند هستند. امروزه این دیدگاه نسبت به کودکان را بدیهی می پنداریم و بعد از قرن ها درک نادرست از کودکان به مشکلات بهداشت روانی و نیاز های آنان توجه بیشتری داریم و در این راه با روشهای گوناگون علمی درصدد رفع مشکلات روانشناختی کودکان هستیم. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روش قصه گویی و ایفای نقش با روش سنتی بر عملکرد تحصیلی درس فارسی دانش آموزان پایه دوم ابتدایی شهرستان بافق انجام گرفت. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و با توجه به شیوه اجرا به روش نیمه آزمایشی در قالب یک طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل صورت پذیرفت. در این پژوهش ۶۰ کودک دبستانی به طور تصادفی در چهار گروه آزمایش و گروه کنترل (۲ گروه آزمایش، ۲ گروه کنترل) قرار گرفتند. گروههای آزمایش تحت تاثیر متغیر ایفای نقش و قصه گویی به صورت جداگانه تحت آموزش قرار گرفتند به دلیل اینکه تاثیر ایفای نقش و قصه گویی از یکدیگر تفکیک شود و گروههای کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان عملکرد تحصیلی تحت بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از روشهای آزمون کلموگروف اسمیرنف، آزمون لوین و آزمون تحلیل کواریانس یک متغیره مورد تحلیل قرار گرفتند و نتایج نشان داد که آموزش به شیوهی ایفای نقش و بازی بر عملکرد تحصیلی موثر است و باعث افزایش میزان پیشرفت درسی شده است.

کلیدواژه ها:

قصه گویی ، ایفای نقش ، عملکرد تحصیلی