نقش بازی در انگیزش و یادگیری دانش آموزان

بازی، نقشی اساسی و شگفت انگیز در فرآیند یادگیری، از بدو ورود انسان به این جهان تا عصر حاضر، ایفا نموده است. از نونهالی تا نوجوانی و جوانی، بازی به عنوان ابزاری کارآمد، انگیزه های ذاتی و فضایی ملموس برای دانش آموزان عمل کرده است. شکل و ماهیت این نقش، با گذر زمان و تحول جوامع تغییر کرده، اما ذات بازی همچنان در قلب یادگیری پابرجاست. در دوران های پیش از تاریخ، بازی ها نه تنها سرگرمی نبودند، بلکه نقش مهمی در آموختن مهارت های اساسی زندگی همچون شکار، ساخت ابزار، و تعامل اجتماعی را ایفا می کردند. کودکان با بازی کردن، نحوه ای تقلید از بزرگسالان و کسب مهارت های لازم را می آموختند. این گونه بازی ها، به صورت یک الگوی آموزشی ضمنی، دانش و مهارت های ضروری برای بقای قبیله را به نسل های آینده انتقال می دادند. در واقع، در این دوران، بازی، به مانند یک "آکادمی عملی" بود که دانش را به شیوه ای عینی و تجربی، به کودکان می آموخت. با ظهور تمدن ها و گسترش علوم، بازی همچنان به عنوان ابزاری برای یادگیری و رشد شناختی مطرح بود. در دوره های کلاسیک یونان و روم، آموزش از طریق بازی و فعالیت های گروهی، جایگاه ویژه ای داشت. بازی ها، به شکل رقابتی و آموزشی، دانش آموزان را به یادگیری مطالب مهم تشویق می کردند و در عین حال، ظرفیت های اجتماعی و ارتباطی آن ها را تقویت می کردند. از بازی هایی که در آن دوران از اهمیت باالیی برخوردار بودند، می توان به بازی های باستانی آموزشی ضمن «مشهور بهی» اشاره کرد که در آنها، کودکان با تقلید از رفتارهای بزرگسالان، به تدریج درک و مهارت پیدا می کردند.

کلیدواژه ها:

بازی ، فعالیت ، سرگرمی ، تقویت ، دانش آموزان