ارتباط داستان کودک و علم روانشناسی

کودکان به دلایل مختلف به ادبیات علاقه نشان می دهند و به خوبی با آن ارتباط برقرار می کنند. از آن لذت می برند، می آموزند و به دنیای ناشناخته ها سفر می کنند. تخیلات خود را به کمک آن بازسازی می کنند و رویاهای خود را شکل می دهند و در یک کلام، با آن زندگی می کنند. یکی از اهداف ادبیات خود شناختن است. او در جستجوی انسانیت به عنصر معنوی اندیشه که منشا آگاهی و تتشخیص است می رسد و نیروی اندیشه را در دو مسیر به کار می گیرد. یکی برای رفع نیازمندی های مادی و دیگری برای تعالی و آبرو بخشیدن به روحش و به همین هدف دست نیاز به سوی ادبیات دراز می کند و از آن کمک می طلبد. تعامل با کودک طی خواندن داستان ارزش آموزشی داستانخوانی را نشان می دهد و بر نقش داستان به منزله ابزار آموزشی برای پیشبرد تفکر تاکید می کند و می تواند موجب رشد تفکر در کودکان شود. روش این تحقیق کتابخانه ای است که از کتاب ها و مقالات گرفته شده است. هدف اصلی این مطالعه آن است که در تعامل مفاهیم کودکی و فلسفه، جایی را نیز به ادبیات کودک اختصاص دهد و پیوند ادبیات داستانی و روانشناسی رشد را تحلیل کند. نتاج نشان می دهد رابطه روان شناسی و ادبیات یک رابطه دو طرفه است. به عبارتی ادبیات داستانی به طور مستقیم در زندگی عملی و رفتار، گفتار و کردار کودک اثر می گذارد.

کلیدواژه ها:

داستان ، کودک ، روانشناسی.