آثار فسخ قرارداد در حقوق ایران و کنوانسیون بیع بین المللی ۰۸۹۱ وین

علیرغم اینکه اشخاص در روند عادی امورات مدنی و تجاری خود انتظار دارند که قراردادهای آنها به تمام کمال اجرا شود و هیچ یک از طرفین نتوانند به طور یکجانبه آنها را فسخ نمایند. معیار مواردی اتفاق می افتد که به دلایلی نظیر عیب کالا و یا تفاوت فاحش ثمن معامله با قیمت واقعی آن و... اصرار بر تداوم لزوم قرارداد امری لغو بیهوده به نظر می رسد و لذا در پاره ای موارد اجازه داده شده تا یکی از طرفین به تنهایی بتواند الزام ناشی از عقد را به سود خود بر هم زند. بحث پیرامون روابط حقوقی متعاملین بعد از اعلام فسخ قرارداد نسبت به آینده و گذشته و تبیین مسئولیت های متقابل آنان و چگونگی جبران خسارات وارده، از محورهای اصلی این نوشتار می باشد. در این راستا و به منظور غنای بحث و فراهم نمودن زمینه های علمی الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بیع بین المللی ۰۸۹۱ وین، سعی شده است مقررات کنوانسیون و دیدگاه های مفسرین آن نیز با مقررات داخلی تطبیق داده شده و نتایج قابل قبولی ارائه شود.

کلیدواژه ها:

فسخ قرارداد ، حقوق ایران ، کنوانسیون بیع بین المللی ۰۸۹۱ وین