الگوی ساختاری ازروابط بین انگیزش تحصیلی، چگونگی استفاده از فناوری های نوین ، خلاقیت و پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه اصفهان

هدف اصلی این پژوهش ارائه الگویی ساختاری از رابطه بین انگیزش تحصیلی، میزان و نوع استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی، خلاقیت و پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه اصفهان بود.طرح پژوهش حاضر غیرآزمایشی، توصیفی و به طور دقیق تر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را ۳۷۲ نفر از دانشجویان دانشگاه اصفهان تشکیل می داد ند که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم نمونه انتخاب شدند، در این پژوهش از پرسشنامه انگیزش درونی و بیرونی پینتریچ و دیگروت( ۱۹۹۴ ) ، پرسشنامه سنجش خلاقیت عابدی( ۱۳۷۲ ) و پرسشنامه محقق ساخته در رابطه با میزان و نوع استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی استفاده شده است. و داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار ایموس( Amos ) و با استفاده از روش آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بررسی اثرات مستقیم مدل پژوهش نشان دهنده آن بود که انگیزه درونی و بیرونی تاثیر مثبت و معناداری بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان داشتند. استفاده آموزشی و غیر آموزشی از شبکه های اجتماعی مجازی تاثیر منفی و معناداری بر خلاقیت دانشجویان داشت. میزان و نوع استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی تاثیر مستقیم و معناداری بر پیشرفت تحصیلی و خلاقیت دانشجویان نداشت. با این حال خلاقیت از یک سو نقشی واسطه ای در ارتباط میان انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانشجویان داشت و از سوی دیگر نقش میانجی را در ارتباط بین استفاده آموزشی و غیرآموزشی از شبکه های اجتماعی مجازی و پیشرفت تحصیلی ایفا می کرد.

کلیدواژه ها:

انگیزش تحصیلی ، خلاقیت ، شبکه های اجتماعی مجازی ، پیشرفت تحصیلی ، مدلهای ساختاری