بررسی رابطه بین خودسرزنشگری، احساس گناه و شفقت با خود با تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی

در این مقاله پژوهشی به بررسی رابطه بین خودسرزنشگری، احساس گناه و شفقت با خود با تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش با هدف شناسایی میزان و شدت احساسات خودسرزنشگری و احساس گناه مادران کودکان در ای معلولیت ذهنی نسبت به خود در مواجه شدن با حضور و پیامدهای زندگی با کودک دارای معلولیت ذهنی همراه با میزان و شدت تجارب مثبت شفقت با خود و تاب آوری این مادران برای افزایش بهداشت روانی، انرژی روانی و اصلاح کنش و واکنش های متقابل عاطفی و رفتاری والد - کودک و از حیث ماهیت دارای روش توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان کم توان ذهنی شهر اصفهان به تعداد ۳۲۰ نفر در سال ۱۳۹۸ می باشند که از روش نمونه گیری تصادفی ساده با استفاده از جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰) و بر اساس فرمول کوکران تهیه شده است و در نهایت نتایج این پژوهش عبارت است از بین خودسرزنشگری و تاب آوری رابطه معنادار و معکوس به میزان (۰.۳۴۰ = r)، بین احساس گناه و تاب آوری رابطه معنادار و معکوس به میزان (۰.۴۸۷ = r) و بین شفقت با خود و تاب آوری رابطه معنادار و مثبت به میزان (۰.۴۳۵ = r) و در سطح اطمینان ۹۵ درصد مشاهده گردید.

کلیدواژه ها:

خودسرزنشگری ، احساس گناه ، شفقت بر خود ، تاب آوری ، کودکان کم توان ذهنی