تابو و تابوشکنی در اشعار نصرت رحمانی

در این پژوهش به روش کتابخانه ای، تلاش شد تا با واکاویدن گزیده ای از اشعار نصرت رحمانی، نوعی قیام علیه موتیف ها یا بن مایه های شعر کلاسیک و نظام کهنه ای که عادت کرده بود همه چیز را مقدس و زیبا جلوه کند، مورد بررسی قرار گیرد. به همین دلیل، مولفه های تابو و تابوشکنی در هر دفتر شعر به تفکیک دسته بندی شد و تحلیل روشنی نسبت به مفهوم تابو در اشعار نصرت رحمانی ارائه گردید. تابو واژه ای است به زبان پولینزی که بر دو معنای متضاد داللت می کند. از یک سو به معنای «مقدس» و «مختص» و از سوی دیگر به معنای «اضطراب انگیز»، «خطرناک»، «ممنوع» و «پلید» است. به نظر فروید تابوها عبارتند از نهی هایی بسیار کهن که در ادوار گذشته از خارج تحمیل شده یا ممکن است به وسیله نسل قبلی به نسل بعد القا شده باشد. این نهی ها در مورد اعمالی است که میل به اجرایشان شدید بوده و بعدها شاید به حکم سنت در اثر سلطنت پدری یا سلطنت اجتماع انتقال یافته. این نهی ها در نسل های متوالی به حیات خود ادامه دادند. آنچه در تابو دیده می شود احترام عمیق به زندگی است. حرمتی که گاه به صورت تکریم و گاه به صورت ترس نمایان می شود. ریشه ورود این نوع مفاهیم به اشعار فارسی را باید در تاریخ ادبیات زبان فارسی جست و جو کرد. این پژوهش بر آن است که با تکیه بر اشعار نصرت رحمانی، خصیصه های برجسته تابو و تابوشکنی را در اشعار او بکاود و با ذکر شواهد شعری، مختصات این مقوله را بنمایاند.

کلیدواژه ها:

تابو ، تابوشکنی ، شعر معاصر ، نصرت رحمانی ، ادبیات فارسی