پژوهشی از منظر بیانی و بصری حضور من ذهنی در نقاشی ایرانی و هلندی قرن ۱۷ میلادی

حضور من ذهنی در نقاشی به عنوان یک ابزار برجسته هنری، اهمیت زیادی دارد زیرا به هنرمند اجازه می دهد تا به طور خلاقانه و شخصی، تجربه ها، احساسات و افکار خود را به تصویر بکشد و به دیگران منتقل کند. این پژوهش به بررسی حضور من ذهنی در نقاشی های ایرانی و هلندی در قرن ۱۷ میلادی از منظر بیانی و بصری پرداخته است. روش تحقیق این پژوهش به شیوه تحقیق پیش رو تحقیقی تحلیلی با رویکرد تاریخی و فرهنگی صورت گرفته است. اسناد و داده های کتابخانه ای جمع آوری شده و سپس تحلیل داده ها به منظور بررسی و تفسیر ارتباط بین حضور من ذهنی و عناصر بصری و بیانی در نقاشی های مذکور انجام شده است. نتایج این مقاله نشان می دهد که هنر نقاشی در این دو فرهنگ، با تاکید بر استفاده از رنگ ها، نور و سایه، ترکیب بندی و نمادها، قادر به بیان و تجسم حالات ذهنی، احساسات و ایده های پیچیده انسانی بوده و از این طریق نقش مهمی در بیان و تاثیرگذاری بر فرهنگ و هنر این دو منطقه داشته است.

کلیدواژه ها:

هنرهای تجسمی ، امید ، تحمل ، رشد شخصیت