یادگیری مشارکتی عاملی برای افزایش انگیزه دانش آموزان

آموزش و پرورش یک فرآیند سیستماتیک است و تمرکز آن بر آموزش و همچنین یادگیری می باشد. روش های تدریس در امر یادگیری نقش کلیدی دارد و دادن دستورالعمل به دانش آموز مانند یک کشتی خالی که هر نوع اطلاعات را می توان به آن انتقال داد، کارساز نیست. بنابراین نظام آموزشی باید به دانش آموزان شیوه های تفکر را آموزش دهد و آن ها را افرادی خلاق، مبتکر، خودکار آمد، خودانگیخته و خودتنظیم بار آورد. از جمله روش های تدریس که سبب می شود فراگیران هم مستقل باشند و هم تفکر انتقادی و احترام به یکدیگر را بیاموزند، روش تدریس مشارکتی است. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه اثرات یادگیری مشارکتی و آموزش سنتی بر افزایش انگیزه بر روی عواملی همچون موفقیت تحصیلی، خودکارآمدی، مهارت اجتماعی و عزت نفس است. روش تحقیق در این مطالعه از نوع کتابخانه ای (علمی-ترویجی) می باشد. نتایج نشان دادند که عواملی مانند موفقیت تحصیلی، خودکارآمدی، مهارت اجتماعی و عزت نفس، با افزایش انگیزه در گروه آموزش مشارکتی نسبت به آموزش سنتی رابطه مستقیم داشته و تفاوت بین آنها از لحاظ آماری معنی دارتر است.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، آموزش سنتی ، انگیزه ، موفقیت تحصیلی ، خودکارآمدی ، مهارت اجتماعی ، عزت نفس