بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان و اثربخشی تدریس در کلاس های درس

این پژوهش به بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان و اثربخشی تدریس در کلاس های درس پرداخته است. خودکارآمدی معلمان به عنوان یکی از عوامل موثر در کیفیت آموزشی و عملکرد تدریس، نقش مهمی در ایجاد محیط یادگیری پویا و افزایش موفقیت تحصیلی دانش آموزان دارد. معلمانی که از خودکارآمدی بالایی برخوردارند، نه تنها در مدیریت کلاس و استفاده از روش های نوین تدریس موفق تر هستند، بلکه توانایی بیشتری در ایجاد انگیزه و تعامل موثر با دانش آموزان دارند. این پژوهش با رویکرد کیفی و روش توصیفی-تحلیلی، به تحلیل مبانی نظری و یافته های پژوهش های پیشین در زمینه تاثیر خودکارآمدی بر اثربخشی تدریس پرداخته است. نتایج نشان داد که خودکارآمدی بالا در معلمان، موجب افزایش اعتماد به نفس، بهبود فرایند آموزش و ارتقای کیفیت تدریس می شود. همچنین، معلمانی که به توانایی های خود باور دارند، در برخورد با چالش های آموزشی انعطاف پذیرتر بوده و راهبردهای آموزشی متنوع تری به کار می گیرند. یافته ها بیانگر آن بود که خودکارآمدی معلمان تحت تاثیر عواملی همچون تجربه کاری، حمایت سازمانی، آموزش های ضمن خدمت و بازخوردهای مثبت قرار دارد. از سوی دیگر، اثربخشی تدریس معلمان با میزان باور آن ها به توانایی هایشان رابطه مستقیم دارد؛ به طوری که هرچه معلمان احساس توانمندی بیشتری داشته باشند، عملکرد تدریس آن ها کارآمدتر و تاثیرگذارتر خواهد بود. بر این اساس، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی از طریق برگزاری دوره های آموزشی مستمر، ایجاد فرصت های توسعه حرفه ای و تقویت حمایت های سازمانی، به افزایش خودکارآمدی معلمان کمک کنند. علاوه بر این، ترویج فرهنگ بازخورد سازنده و تشویق به خودارزیابی، می تواند در تقویت خودکارآمدی و بهبود اثربخشی تدریس موثر باشد. در نتیجه، توجه به ابعاد مختلف خودکارآمدی و ایجاد شرایط مناسب برای رشد حرفه ای معلمان، می تواند زمینه ساز ارتقای کیفیت آموزش و موفقیت تحصیلی دانش آموزان شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، اثربخشی تدریس ، کیفیت آموزش ، توسعه حرفه ای