بررسی رابطه سبکهای دلبستگی با خودشیفتگی و الگوهای عشق ورزی در میان دانشجویان علوم پزشکی

هدف پژوهش حال بررسی رابطه سبکهای دلبستگی با خودشیفتگی و الگوهای عشق ورزی در میان دانشجویان علوم پزشکی بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانشجویان علوم پزشکی شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۳ بود. روش نمونه گیری به صورت در دسترس انجام شد که ۲۸۶ نفر حجم نمونه را تشکیل می دادند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه شخصیت خودشیفته، پرسشنامه سبکهای دلبستگی در بزرگسالی و پرسشنامه الگوهای عشق به سبک استرنبرگ. داده های به دست آمده از پرسشنامه ها با استفاده از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که بین روابط دلبستگی و خودشیفتگی رابطه معناداری وجود دارد، به طوری که دلبستگی ایمن با دلبستگی اجتنابی و خودشیفتگی همبستگی منفی معناداری دارد (p < ۰.۰۵). همچنین، دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا ارتباطات مثبتی با خودشیفتگی نشان می دهند. متغیر "عشق ورزی" نشان می دهد که عشق ورزی با صمیمیت و تعهد همبستگی مثبت دارد، در حالی که خودشیفتگی تاثیر منفی بر این روابط دارد (p < ۰.۰۵). همچنین سبکهای دلبستگی و عشق ورزی نشان می دهد که دلبستگی ایمن ارتباط مثبت معناداری با عشق ورزی دارد، در حالی که دلبستگی اجتنابی ارتباط منفی با آن را نشان می دهد (p < ۰.۰۵). می توان نتیجه گیری کرد که سبک دلبستگی با عشق ورزی و خودشیفتگی ارتباط دارد.

کلیدواژه ها:

سبکهای دلبستگی ، عشق ورزی ، خودشیفتگی ، دانشجویان