هوش مصنوعی و شخصی سازی درمان در اختلال شخصیت مرزی: از تشخیص الگوریتمی تا مداخلات هدفمند

اختلال شخصیت مرزی به عنوان یکی از چالش برانگیزترین اختلالات روانی، با عالئمی مانند بی ثباتی هیجانی، رفتارهای تکانشی، و خودآسیب رسانی شناخته می شود. علی رغم پیشرفت های اخیر در روش های درمانی مانند رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی، نیاز به رویکردهای شخصی سازی شده و کارآمد همچنان احساس می شود. این مقاله با مرور نظام مند پژوهش های موجود، نقش هوش مصنوعی در تحول درمان اختلال شخصیت مرزی بررسی می کند. یافته ها نشان می دهند که فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی، از جمله پردازش زبان طبیعی، امکان تشخیص زودهنگام و زیرگروه بندی اختلال شخصیت مرزی را فراهم می کنند. سیستم هایی مانند HOPE-AI با ادغام داده های فیزیولوژیک را امکان پذیر ساخته اند. در یک کارآزمایی بالینی، استفاده از این سیستم منجر به کاهش رفتارهای خود آسیب رسانی و بهبود تنظیم هیجانات شد. ابزارهای دیجیتال مانند چت بات های درمانی نظیر (Woebot) نیز با ارائه تمرین های مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیک، حمایت مداوم از بیماران را تقویت می کنند. با این حال، چالش هایی نظیر سوگیری الگوریتمی، محدودیت های فرهنگی در پردازش زبان، و نگرانی های اخلاقی پیرامون حریم خصوصی داده ها نیازمند توجه اند. ادغام هوش مصنوعی با تخصص بالینی و حفظ رابطه درمانگر-بیمار به عنوان کلید موفقیت این فناوری ها شناسایی شده است. پژوهش های آینده باید بر توسعه مدل های تفسیرپذیر، افزایش تنوع داده ها، و استاندارد سازی امنیت اطلاعات متمرکز شوند. این مطالعه نتیجه می گیرد که هوش مصنوعی پتانسیل دگرگون سازی درمان اختلال شخصیت مرزی را از طریق شخصی سازی و افزایش دقت تشخیصی داراست، اما موفقیت آن در گرو همکاری میان رشته ای و رفع چالش های اخلاقی-فنی است. ادغام هوشمندانه فناوری با رویکرد های انسانی می تواند راه را برای مراقبت های روانشناختی موثرتر و فراگیرتر هموار کند.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت مرزی ، هوش مصنوعی ، درمان شخصی سازی شده ، اخلاق در فناوری