اثربخشی زوج درمانی عقالن ی- هیجانی -رفتار ی بر کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تابآوری زوجین دارای تعارضات زناشویی

هدف از پزوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی عقالنی-هیجانی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تابآوری زوجین دارای تعارضات زناشویی بود. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیشآزمون، پسآزمون همراه با گروه آزمایش و گواه و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مرکز مشاوره تخصصی ازدواج و خانواده تسکین از اردیبهشت تا آذرماه سال ۱۴۰۰ بود. روش پزوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری دو ماهه بود. نمونه شامل۳۰ زوج داوطلب بود که به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در گروه آزمایش۱۰ جلسه آموزش۹۰ دقیقهای اجرا شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تعارضات زناشویی ( MCQ () براتی و ثنایی۱۳۷۲ ( ). مقیاس پرخاشگری ارتباطی پنهان CRAS ) نلسون و کارول و مقیاس تاب آوری خانواده ( FRAS ( ) سیکسبی۲۰۰۵ .) استفاده شد و در پایان و نیز پس از گذشت سه ماه در مرحله پیگیری، مجددا هر دوگروه به پرسشنامهها پاسخ دادند. دادههای به دست آمده در دو سطح توصیفی و استنباطی ( تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی) مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد زوج درمانی عقالنی-هیجانی-رفتاری در کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تاب اوری زوجین دارای تعارضات زناشویی در طول زمان موثر بود. بنابراین میتوان از این رویکرد به عنوان روش مداخلهای موثر برای کاهش پرخاشگری و افزایش تاب آوری در روابط تبادلی زوجین استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی عقالنی-هیجانی-رفتاری ، پرخاشگری ارتباطی پنهان ، تاب آوری ، تعارضات زناشویی