معماری منظر در ادغام شبکه های آبی-سبز-خاکستری: مسیری به سوی پایداری و تاب آوری

در مواجهه با چالش های تغییرات اقلیمی و آسیب پذیری های ناشی از آن، ضرورت شناسایی و پیاده سازی استراتژی های سازگاری و تاب آوری برای کاهش اثرات منفی مانند سیل، گرمایش شهری، باال آمدن سطح دریا، رانش زمین و زلزله در مناطق شهری احساس می شود. فضای باز در شهر ها می تواند نقش مهمی در افزایش ظرفیت مدیریت ریسک ایفا کند و از طریق قابلیت های چندمنظوره خود، عملکردهای متنوعی را ارائه دهد؛ از ایجاد فضاهای تفریحی و استراحت، و تاسیسات کشاورزی و باغبانی گرفته تا تهویه طبیعی، خنک سازی، جذب آب های باران و تقویت منابع آب زیرزمینی، و تسهیل حمل و نقل عمومی. مطالعات نشان می دهند که در گذشته، شبکه های متنوع فضای سبز-آبی-خاکستری (GBG) به طور سنتی ایمنی و پایداری محیط های شهری را در برابر خطرات طبیعی فراهم می کرده اند. این شبکه ها که ترکیبی از زیرساخت های سبز و خاکستری و سیستم های مهندسی شده هستند، به منظور ارتقاء تاب آوری و پاسخ به چالش های اقلیمی طراحی شده اند و بهره برداری از کارکردهای اکوسیستمی و مولفه های مهندسی را در بر می گیرند. این مقاله با مرور مطالعات موردی و ادبیات موجود، به شناسایی آسیب پذیری های ناشی از خطرات اقلیمی و بررسی انواع و الگوهای توزیع فضای باز می پردازد تا بتواند نقش آن ها را در کاهش خطرات و ایجاد مناطق شهری مقاوم در برابر تغییرات اقلیمی روشن کند. علاوه بر کاربردهای سنتی، به بررسی امکان استفاده از این فضاها برای سازگاری با تغییرات اقلیمی و ارائه رویکردهای اقتصادی و پایدار برای طراحی شهری پرداخته می شود. پژوهش ها نشان می دهند که ادغام استراتژی های فضای سبز، آبی و خاکستری به عنوان یک رویکرد هیبریدی و نوآورانه می تواند در مدیریت تاب آوری شهری در برابر تغییرات اقلیمی و کاهش اثرات آسیب پذیر آن موثر باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، طراحی شهری پایدار ، تغییرات اقلیمی ، مدیریت ریسک ، فضای باز شهری