تحلیل شاخص های عدالت فضایی و راهبردهای شهرسازی در بهبود دسترسی به فضای سبز؛ ارزیابی تطبیقی در چارچوب شهر ۱۵ دقیقه ای در بافت های شهری ایران

با رشد سریع شهرها و تغییرات محیطی در ایران، دسترسی نابرابر به فضای سبز یکی از چالش های عمده شهرسازی به شمار می رود. عدم دسترسی مناسب به فضای سبز می تواند تاثیرات منفی بر کیفیت زندگی شهری و عدالت فضایی داشته باشد. در این زمینه، تحلیل شاخص های عدالت فضایی و راهبردهای موثر در بهبود دسترسی به فضای سبز، به ویژه در چارچوب شهر ۱۵ دقیقه ای، اهمیت ویژه ای دارد. هدف پژوهش: هدف این تحقیق ارزیابی و تحلیل شاخص های عدالت فضایی و شناسایی راهبردهای شهرسازی به منظور بهبود دسترسی به فضای سبز در بافت های شهری ایران است. این مطالعه به منظور ارائه راهکارهایی برای پیاده سازی اصول شهر ۱۵ دقیقه ای با تمرکز بر بهبود دسترسی عادلانه به فضای سبز است. روش تحقیق: نوشتار حاضر را می توان یک پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی عنوان کرد که در ابتدا داده های مربوط به دسترسی به فضای سبز در بافت های مختلف شهری را با رویکرد کتابخانه ای جمع آوری کرده و سپس با استفاده از مدل های تحلیلی، به سنجش و مقایسه شاخص های عدالت فضایی و راهبردهای شهرسازی پرداخته است. یافته ها: یافته های تحقیق نشان می دهد که دسترسی به فضای سبز در بسیاری از بافت های شهری ایران بهطور نامناسب و نابرابر توزیع شده است. شاخص های عدالت فضایی نظیر: فاصله به فضای سبز و توزیع جغرافیایی آن بهطور قابل توجهی متغیر است. همچنین، مدل های شهر ۱۵ دقیقه ای می توانند به بهبود وضعیت دسترسی به فضای سبز و کاهش نابرابری های فضایی کمک کنند. نتیجه گیری: نتایج تحقیق تاکید بر لزوم بازنگری در سیاست های شهری و برنامه ریزی شهری برای بهبود دسترسی به فضای سبز در بافت های شهری ایران دارد. پیاده سازی اصول شهر ۱۵ دقیقه ای می تواند راهکاری موثر در جهت ارتقاء عدالت فضایی و بهبود کیفیت زندگی شهری باشد. پیشنهاد می شود که سیاست گذاران شهری توجه ویژه ای به طراحی و اجرای فضاهای سبز در برنامه های توسعه شهری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، فضای سبز ، عدالت فضایی ، شهر ۱۵ دقیقه ای