مقایسه ی ساختار مدیریت بحران در ایران و جهان با تاکید بر گروه های دوام و محل های امن به هنگام زلزله

بحران های طبیعی بر زندگی میلیون ها نفر در سراسر جهان تاثیر می گذارد و هزینه های اقتصادی و اجتماعی به وجود می آورد. مدیریت بحران های طبیعی می تواند این هزینه ها را کاهش دهد و جوامع را در برابر این بحران ها ایمن و مصون کند. مشارکت مردم در روند تصمیم گیری شهری، یکی از عناصر اصلی حکومت های دموکراتیک و مردمی بوده است. براساس تجارب جهانی، انجام عملیات واکنش های اضطراری مقابله با بحران، به تنهایی از عهده دولتها خارج است و تالش های جمعی اعضای هر جامعه برای کاهش خسارات، جزء الینفک فعالیت های مرتبط محسوب می شود. برای به کارگیری نیروی بالقوه جامعه نیز «آموزش» و «هماهنگی»، موثرترین و مهم ترین ارکان هستند. طرح ایجاد گروه های مدیریتی داوطلب واکنش اضطراری محله که به طور خالصه «گروه دوام» نامیده می شود، توانسته اند از میزان تلفات و عدم هماهنگی در انجام وظایف محوله و کارآیی سازمان های مرتبط و نیروهای مردم ی تا حد زیادی بکاهند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ساختار مدیریت بحرانهای طبیعی ایران، ژاپن، هند و ترکیه است. روش پژوهش مقایسه کیفی است. روش گردآوری داده ها نیز روش کتابخانه ای و استفاده از اسناد و مدارک و گزارش سازمان های مرتبط است. جامعه موردمطالعه ایران، ژاپن، هند و ترکیه را در برمی گیرد. یافته های پژوهش بیانگر تفاوت بحران های طبیعی رایج، تفاوت سطح و تمرکز مدیریت بحران های طبیعی در کشورهای موردمطالعه است. سازمان های مدیریت بحران در این کشورها درگذر زمان قدرت بیشتری به دست آورده اند و در ترکیه، ژاپن و هند زیرنظر عالی ترین مقام اجرایی قرار دارند اما در ایران زیرنظر وزارت کشور است. قوانین مرتبط با مدیریت بحران، درگذر زمان، از قوانین بخشی به قوانین جامع تبدیل شده اند که وظایف و اهداف سازمان های مرتبط را تعیین می کنند. قانون جامع مدیریت بحران در ایران دیرتر از سایر کشورها تصویب شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، مقایسه ، ایران ، ژاپن ، هند ، ترکیه ، گروه دوام