نقش مدیریت و برنامه ریزی در تاسیسات زیربنایی شهری و توسعه عمرانی

شهرها همچون موجودی زنده دورانهای مختلفی را پشت سر می گذارد متولد می شود و رشد می کند و همچنین انسان که نیازهایش با بزرگ شدن، وسیع تر و پیچیده تر می شود، شهرها نیز این سیر تکاملی را حتی پیچیده تر پیش رو دارند. علاوه بر آن نقش هایی که برای ساکنان خود و دیگر نقاط دارند و نیز تاثیری که از شرایط پیرامونی می پذیرند و یا خود موثر واقع می شوند را نیز باید مد نظر قرار داد. لذا می بایست برای برنامه ریزی بهتر این موجود در حال تحول سنجش و ارزیابی دقیقی ترتیب داد تا بهترین روند را برای این سیر تکاملی تهیه کرد و نیز عوامل پایه ای را مانند تاسیسات زیربنایی شناخت و برنامه ریزی کرد تا این روند بر یک پایه استوار بنا شود. هدف از این تحقیق توجه به بستر سازی توسعه شهری مبتنی بر سنجش توان توسعه کمک، به توسعه درون زا و نیز توسعه پایدار با تقویت زیرساخت ها و بیان جایگاه توسعه درون زای شهری با تقویت و اصلاح شرایط تاسیسات زیربنایی شهری و بیان ضرورت دست یابی به فن آوری های نوینی چون تونل مشترک تاسیسات زیربنایی. تحقیق حاضر از نظر هدف پژوهشی نظری کاربردی است و از نظر ماهیت پژوهشی توصیفی-تحلیلی است. جهت شناخت و تبیین موضوع ابتدا به بررسی مفهومی سنجش توان توسعه مبتنی بر زیرساخت های شهری پرداخته و در آن از تعاریف و تجارب ایران و جهان استفاده می کنیم و با بهره گیری از تجارب نظری برخواسته از مطالعات درباره کشورهای توسعه یافته و نیز مشاهدات عینی از شرایط موجود کشور خودمان به ارائه نتیجه گیری و پیشنهاداتی در جهت توسعه مطلوب در برنامه ریزی و اجرا می پردازیم. توسعه شهری زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص را برای تامین مطلوب نیازهای خدماتی ساکنان ارائه دهد که به علت نگرش، بخشی ضعف ساختاری مدیریت شهری و فقدان مشارکت مردمی سازمان های خدمات رسان شهری، نتوانستند به صورت کارا به توزیع فضایی عادالنه خدمات بپردازند.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، پروژه های عمرانی ، تاسیسات زیربنایی ، زیرساخت های اجرایی