اثرگذاری و اثرپذیری مولفه های فناوری سبز در برنامه ریزی مسکن شهرهای ایران

در دهه های اخیر، مسئله تغییرات اقلیمی و آلودگی محیط زیست به یکی از بزرگترین چالش های جهانی تبدیل شده است. این تحولات همراه با نیازهای رو به رشد جمعیت و توسعه شهرنشینی، نیازمندی های جدی در حوزه مسکن به وجود آورده است. بدین منظور، فناوری های سبز به عنوان راهکارهایی که بهبود کیفیت زندگی افراد را همراه با کاهش آلودگی محیطی و مصرف منابع طبیعی فراهم می کنند، مورد توجه قرار گرفته است. مقاله حاضر با روش توصیفی-تحلیلی است و از لحاظ هدف کاربردی می باشد. هدف این پژوهش، تبیین اثرگذاری و اثرپذیری مولفه های فناوری سبز در برنامه ریزی مسکن شهرهای ایران است. شیوه جمع آوری اطلاعات پیمایشی-کتابخانه ای است. به طوری که ضمن مطالعات کتابخانه ای و پیمایشی-میدانی از نظرات کارشناسان و متخصصان نیز، استفاده شده است. جهت امتیازدهی به معیارها و پارامترهای مربوطه برای شناسایی و انتخاب اثرگذارترین شاخص ها در ارتباط با فناوری سبز، از طریق تکنیک دیمتل جهت بررسی شاخص های موثر بر برنامه ریزی مسکن استفاده شده است. سپس پرسشنامه مربوط به تکنیک DEMATEL جهت تبیین و ارزیابی روابط علت و معلولی میان این عوامل تدوین و در اختیار خبرگان این حوزه قرار گرفت. پرسشنامه مذکور شامل ۷ متغیر بود و خبرگان به میزان تاثیر هر عامل نسبت به عامل دیگر امتیاز دادند. پس از جمع آوری پرسشنامه ها با استفاده از تکنیک DEMATEL روابط علی بین عوامل تعیین شده است. نتایج تحقیق نشان داد که با توجه به روند رو به رشد شهرنشینی در ایران و نیاز روزافزون به مسکن مناسب، فناوری های سبز به عنوان یک راهکار پایدار و نوآورانه در برنامه ریزی مسکن شهرهای ایران اهمیت بسیاری دارند. این فناوری ها با ارائه راهکارهایی مانند کاهش مصرف انرژی، مدیریت پسماند، آبرسانی بهینه و بهبود کیفیت زندگی ساکنان، به توسعه پایدار و بهبود محیط زیست شهرها کمک می کنند.

کلیدواژه ها:

فناوری سبز ، مسکن ، برنامه ریزی مسکن ، ایران