بررسی خصلتهای نوگرایی در آثار زنان نقاش معاصر ایران دهه های ۴۰ و ۵۰ با تاکید بر مسئله نوآوری در فرم مبتنی بر نظریه فرمالیستی (بلومزبری)

نوگرایی در تاریخ فرهنگی بیانگر مجموعه گسترده ای از گسست های زیباشناختی از سنت رئالیسم اروپاست که از قرن نوزدهم صورت گرفته است. با گسترش شیوه ی تفکر مدرنیستی در هنر تحولی عمیق در جهت گیری به هنر ایجاد شد. تئوریسین های مختلفی فرم و فرمالیسم را ویژگی اساسی هنر معاصر عنوان کردند. چنانچه بر مبنای این نظریه ارزش اثر هنری صرفا با اهمیت قرار دادن عناصر فرمی اثر دنبال می شد. در مواجهه با تاثیر مدرنیسم در هنر ایران در دهه ۲۰ خورشیدی تحولاتی ژرف صورت گرفت و هنرمندان نوجو در این راه به دستاوردهای متفاوتی دست یافتند. در همین راستا زنان نقاش ایران نیز در روند شکل گیری جریان مدرنیسم و گسترش آن سهم قابل ملاحظه ای داشتند و سعی خود را بر هم گام شدن با این جریان معطوف داشتند. بر این اساس، این نوشتار به بررسی خصلت های نوگرایی در فضای حاکم بر آثار زنان نقاش معاصر ایران در دهه های ۴۰ و ۵۰ خواهد پرداخت. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر نظریه فرمالیستی است. گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای بدست آمده است. به نظر می رسد با بررسی و تحلیل ویژگی های نوگرایی، خصوصیت عمده ی نوگرایی را تغییر و نوآوری در فرم و مولفه های بصری دانست. نتایج پژوهش نشان می دهد که محوریت یافتن خصیصه های هنر مدرن، موجب بروز گرایشات متنوعی از جریان نوگرایی در آثار زنان نقاش معاصر ایران شده است.

کلیدواژه ها:

مدرنیسم ، هنر مدرن ، فرمالیسم ، نقاشی معاصر ایران ، زنان نقاش معاصر ایران