تدوین کاربرد دانش زیست محیطی در معماری به منظور دستیابی به پایداری اکولوژیکی

پایداری اکولوژیکی رویکردی برای محافظت از محیط زیست با هدف حفظ یکپارچگی اکولوژیکی و تنوع زیستی می باشد. رویکردهای پایدار اکولوژیکی یکپارچه نیستند، بدین معنا که زبانی مشترک برای رویکردی کل نگر در طراحی پایدار اکولوژیکی وجود ندارد. در راستای دستیابی به یک اصل یا مدل سازمان یافته، برای هدایت فرآیند تصمیم گیری و طراحی به منظور ارتقاء پایداری اکولوژیکی نیازمند درک پیچیدگی ها و دریافت روابط پایه های نظری رویکرد طراحی پایدار اکولوژیک می باشیم؛ پژوهش حاضر با بررسی محدودیت ها در روش های فعلی طراحی پایدار اکولوژیکی، چالش های طراحی پایدار اکولوژیکی را شناسایی نموده و با بررسی و تحلیل یکپارچگی اکولوژیکی به ضرورت کسب 'سواد زیست محیطی' در عصر اکولوژیک پرداخته است. این پژوهش از نظر شیوه نگرش و پرداختن به مسئله تحقیق جزء تحقیقات توصیفی - تحلیلی است، تا راهی برای زندگی هماهنگتر با جهان طبیعی پیدا نماید. به منظور رسیدن به طراحی پایدار اکولوژیکی مسئله پژوهش با طرح این سئوال که 'آیا می توان از خرد حاصل از درک عملکرد اکوسیستم ها و درک جامع اکولوژی در فرآیند طراحی به منظور تکامل ویژگی های فیزیکی، الزامات ریزاقلیم ها و بهره وری زیست محیطی در ساختمان ها استفاده نمود؟' قابلندی گردید. برای دستیابی به آینده های پایدار می بایست چارچوبی با اهداف اصلی: کاهش تولید دی اکسیدکربن و همچنین کاهش مقیاس ردپای اکولوژیکی انسان، تعریف نمود. پایداری به تکرار ساختار و عملکرد سیستم های طبیعی بستگی دارد. یک اکوسیستم به عنوان سازمانی بیولوژیکی با عملکرد پایدار متشکل از فعل و انفعالات سیستماتیک عناصر غیرزیستی و زیستی است که در محیط آن پایدار است. با مطالعه ی فرم و عملکرد طبیعت و رابطه بین ارگانیسم و محیط، و به دنبال آن ترجمه ی این ویژگی ها و بکارگیری آنها در خلق محیط مصنوع و همسو نمودن محیط انسان ساخت با اکوسیستم بستر رویکردی نوین در دستیابی به یکپارچگی پایدار اکولوژیکی است.

کلیدواژه ها:

پایداری اکولوژیکی ، معماری پایدار ، عصر اکولوژیک ، سواد زیست محیطی ، یکپارچگی اکولوژیک