راهبرد های طراحی مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست با هدف افزایش حس تعلق به مکان در شهر دزفول

بی سرپرستی پدیده ای تاریخی و جهانی است. عوامل آن در طول زمان تغییر کرده اند؛ در گذشته جنگ، قحطی و بیماری و در حال حاضر طلاق، اعتیاد و... از دلایل اصلی هستند. در گذشته خانواده های گسترده و جوامع محلی مسئولیت نگهداری از این کودکان را داشتند اما امروزه سازمان ها و مراکز دولتی و غیر دولتی نقش پررنگ تری ایفا می کنند. این پژوهش به دنبال بررسی راهبردهای طراحی مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست با هدف افزایش حس تعلق به مکان در شهر دزفول، با رویکردی کیفی و استفاده از روش های جمع آوری داده های متنوع از جمله مصاحبه عمیق با کودکان، مربیان و کارشناسان حوزه طراحی و روانشناسی محیطی، به بررسی عوامل موثر بر شکلگیری حس تعلق به مکان در این مراکز می پردازد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که طراحی فضاهای صمیمی، انعطاف پذیر و متناسب با نیازهای رشدی کودکان، ایجاد فرصت های تعامل اجتماعی و مشارکت در فعالیت های گروهی، و استفاده از عناصر طبیعی و نمادهای فرهنگی بومی، از جمله مهم ترین راهبردهای طراحی هستند که می توانند به افزایش حس تعلق به مکان در کودکان بی سرپرست کمک کنند. در نهایت، پیشنهادات ی برای طراحی مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست ارائه می شود که می تواند به ارتقاء کیفیت زندگی و بهبود وضعیت روانی و اجتماعی این کودکان کمک کند.

کلیدواژه ها:

کودکان بی سرپرست ، تعلق به مکان ، تاثیر فضا ، دزفول