واکاوی تاثیر شاخصه های معماری منطقه گرا بر هویت مسکن شهری تهران در دوره پهلوی دوم

مقدمه/بیان مساله: در دوران پهلوی دوم، معماری منطقه گرا با بهره گیری از شاخصه های فرهنگی، اقلیمی و بومی، تاثیر عمیقی بر شکلگیری هویت مسکن شهری در تهران داشته است. با تغییرات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این دوره، مسکن شهری به عنوان نمادی از گذار سنت به مدرنیته، دچار تحولات ساختاری و هویتی شده است. از اینرو، شناسایی شاخصه های موثر معماری منطقه گرا و تاثیر آن بر هویت مسکن شهری در این دوران ضروری به نظر می رسد. اهداف: این پژوهش با هدف واکاوی شاخصه های معماری منطقه گرا و تحلیل تاثیر آن ها بر هویت مسکن شهری تهران در دوره پهلوی دوم انجام شده است. همچنین به دنبال ارائه تصویری روشن از چگونگی انطباق این شاخصه ها با نیازهای فرهنگی و اقلیمی جامعه است. روش تحقیق: پژوهش حاضر به روش تاریخی-تحلیلی انجام شده است. داده های پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای و بررسی نمونه های مسکن شهری دوران پهلوی دوم گردآوری شده اند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تطبیقی و استنباطی به منظور شناسایی روابط میان شاخصه های معماری منطقه گرا و هویت مسکن انجام گرفته است. یافته: نتایج نشان می دهد که عناصر معماری منطقه گرا، نظیر استفاده از مصالح بومی، تطبیق پذیری با شرایط اقلیمی و انعکاس ارزش های فرهنگی، نقش به سزایی در شکلگیری هویت مسکن شهری داشته اند. همچنین، گرایش به مدرنیته در کنار حفظ مولفه های بومی منجر به ایجاد معماری ای شده که همزمان پاسخگوی نیازهای عملکردی و هویتی بوده است. نتیجه گیری: معماری منطقه گرا در دوره پهلوی دوم توانسته است تعادلی میان سنت و مدرنیته برقارار کند و هویتی متمایز برای مسکن شهری تهران خلق نماید. یافته های این پژوهش می تواند به عنوان راهبردی برای طراحان معماری معاصر با حفظ هویت بومی در بستر شهرهای ایرانی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

پهلوی دوم ، معماری منطقه گرا ، هویت مسکن شهری ، تهران