معماری پایدار در طراحی ساختمانهای خودانرژی: نقش فناوری های نوین و سازگاری اقلیمی در بهبود بهرهوری و کیفیت زندگی

معماری پایدار در دهههای اخیر به عنوان یک رویکرد نوین و ضروری، تحت تاثیر فناوریهای پیشرفته و چالشهای اقلیمی قرار گرفته است. این نوع معماری به دنبال کاهش وابستگی به سوختهای فسیلی و ایجاد فضاهایی سلامتر و کارآمدتر برای زندگی و کار است. هدف اصلی این تحقیق، تحلیل و شناسایی نقش فناوریهای نوین و سازگاری اقلیمی در طراحی ساختمانهای خودانرژی و تاثیر آنها بر بهره وری و کیفیت زندگی ساکنان میباشد. این پژوهش به دنبال ایجاد درکی جامع از این عناصر و ارائه راهکارهای نوآورانه در معماری است تا بتواند به عنوان یک منبع معتبر برای طراحان و معماران عمل کند. همچنین، این مطالعه به بررسی تاثیرات اجتماعی و اقتصادی این رویکرد در بهبود کیفیت زندگی و ارتقاء محیطهای مسکونی میپردازد. برای این منظور، یک روش تحقیق ترکیبی شامل رویکردهای کمی و کیفی طراحی شده است. داده های کمی از طریق پرسشنامههای ساختیافته با استفاده از مقیاسهای لیکرت جمعآوری و با نرم افزار SPSS تحلیل شدند. این پرسشنامهها شامل سوالاتی در مورد فناوریهای مورد استفاده، تاثیرات محیطی و سطح رضایت ساکنان بود. در بخش کیفی، مصاحبههای عمیق با حداقل ۵۱ متخصص در زمینه معماری و طراحی انجام و با نرمافزار NVivo تحلیل گردید. این مصاحبهها به درک عمیقتری از چالشها و فرصتهای طراحی ساختمانهای خودانرژی کمک کرد. یافته های این تحقیق نشان میدهند که ترکیب فناوریهای نوین با طراحیهای سازگار با اقلیم، تاثیر مثبت قابل توجهی بر بهرهوری انرژی و کیفیت زندگی ساکنان دارد. به کارگیری سیستمهای هوشمند مدیریت انرژی و مصالح بومی، به بهبود کارایی و کاهش هزینههای انرژی کمک میکند. همچنین، طراحی ساختمانهای خودانرژی با توجه به شرایط اقلیمی

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، خودانرژی ، فناوری نوین ، سازگاری اقلیمی ، بهرهوری ، کیفیت زندگی