زمینه گرایی فرهنگی اجتماعی

معماری مقوله ای فرهنگی است و محتمال بی ارتباط با گذشته نیست. بنابراین آنچه یک معماری را برای ساکنین بیگانه می کند، خدشه دار شدن هویت فرهنگی و بومی آن است که طی سالیان متمادی شکل گرفته و به واسطه آن، مردم آن را متعلق به خود می دانند. ساخت و سازهای دهه های اخیر بدون در نظر گرفتن ارزش های فرهنگی و بومی، چهره شهر را برای ساکنین بیگانه نموده است. در حالی که در سالهای گذشته روند آرام تغییر شکل و نوسازی شهرهای تاریخی گذشته را عمدتا معیارهای فرهنگی و بومی تعیین می کردند بی توجهی مدیریت شهری به مراکز شهری وی در جریان رشد شتابان شهرنشینی، مراکز را با مشکلات و مسائل متعددی روبرو کرده که از جمله آن می توان به بی توجهی به مفاهیم و لایه های طبیعی و انسان ساخت بستر شهرها، ناپایداری و کاهش کیفیت شهری و محدود شدن به زمانی خاص، موجب اغتشاش بصری و به وجود آمدن بحران هویت شده است. در توسعه امروز با وجود زمینه ای، تضاد و تقابل بسیاری در محصول معماری دیده می شود که اگر این فرایند طبق شناخت صحیح از بستر اتفاق می افتاد، نبایست بافت شهری شاهد چنین تضاد و تقابل باشد و بناهای مجاور این چنین یکدیگر را به چالش بکشند. وز این مسئله نشان می دهد که ما با نوعی بحران شناخت شناسی مواجه هستیم. تیم زمین مجموعه ای است کل نگر و غیرساکن زمینه گرایی رویکردی است که در طراحی محیط مصنوع با ارج نهادن به ساختار ذهنی و عینی زمینه، به مثابه رویداد ای هوشمند در ابعاد طبیعی، کالبدی، تاریخی و فرهنگی اجتماعی موجب پیوند دادن مخاطب با زمینه می شود. در این مقاله سعی می شود پس از شناخت مسئله و واژه شناسی و معرفی ابعاد زمینه گرایی همچنین نمونه واردی های مربوط به زمینه گرایی فرهنگی اجتماعی در فرایند طراحی اشاره می شود و بیان می شود که زمینه متشکل از تمام ماهیت آن چیزی است که ساخت کالبدی را بهتر اجتماعی پیوند می دهد.

کلیدواژه ها:

زمینه ، زمینه گرایی ، فرهنگ و اجتماع ، معانی