اهمیت توجه به زمینه گرایی در فرایند طراحی مسکن حداقل (نمونه موردی: مسکن مهر شاهین شهر)

توجه به بستر معماری و داده های طرح از ابزار مولد و اولیه معماران در فرایند طراحی است؛ و رویکرد اصلی طراحی را تعریف می کند. این رویکرد، به تجلی گسترده گزینه های طراحی منجر می شود، و در نهایت ارزیابی موفق تر از راه حل ها و طراحی های مناسب تری را به دنبال دارد. البته در حال حاضر، بی توجهی به بستر (زمینه) در بسیاری از طرح های معماری قابل مشاهده می باشد؛ و حتی عدم توجه و فقدان آن گاها در آموزش معماری در دانشگاه ها و مراکز علمی نیز احساس می شود. از طرفی بحث در قالب زمینه گرایی در زمینه های مختلفی قابل بررسی است، و به عنوان جزئی از مراحل اولیه در فرایند طراحی باید به آن توجه شود. همواره یکی از جنبه های مهم و قابل تامل در بحث زمینه گرایی، بافت های تاریخی و پیوند آنها با بستر خودشان محسوب می شود؛ و باید به خاطر داشت ابنیه و بافت های تاریخی علاوه بر این که منابع پایدار درآمدی برای یک کشور محسوب می شوند، به نوعی به عنوان سرمایه های الگویی، برای ایده برداری جهت طراحی و احداث ساختمان های جدید می باشند؛ و لذا آنچه از گذشته معماری کشور ایران به جای مانده است بخشی از هویت این سرزمین را شکل می دهد؛ که به علت مشکلات مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی-فرهنگی این گنجینه عظیم متاسفانه به تدریج در حال نابودی است. تاریخ و تمدن هر محیطی، خود را در بناها و رسومات به جامانده از افراد نشان می دهد. سبک و فرم بناها که از گذشته باقی مانده، نشان دهنده ی اصالت و نحوه ی تفکر و زیستن آنهاست. اما متاسفانه عدم برنامه ریزی مناسب جهت توسعه ی شهری، انتقال یافتن صعودی جمعیت بدون برنامه به شهرها، اهمیت ساخت و ساز جهت پاسخگویی به رشد جمعیت کم توان از لحاظ اقتصادی و به انزوا کشیدن این قشر آسیب پذیر باعث مشکلات عدیده ای در بخش مسکن و شهرها شده است. در نتیجه با بررسی بناهای گذشته و امروزه و هم چنین با توجه به مولفه ها در سه عرصه ی خصوصی، میانه و عمومی، امید است با بهبود وضعیت ساختمان ها و ایجاد حس تعلق توسط استفاده کنندگان نسبت به بنا، پیوند عمیقتری بین انسان، معماری و محیط اطراف برقرار شود.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، فرآیند معماری ، مسکن حداقل ، مسکن مهر