سالمندی و تامین مالی نظام بازنشستگی در ایران

سیاست گذاری های کنترل جمعیتی دهه ۱۳۷۰ در ایران موجب افزایش جمعیت سالمند در دهه های آنی خواهد شد. این پدیده اثرات اقتصادی و چالش های مالی قابل توجهی درپی خواهد داشت» بطوری که خانوارها امکان تامین مالی حمایت لازم دوران سالمندی را نخواهند داشت. لذا این مسئله ضرورت نیاز به حمایت دوران سالمندی توسط دولت به جهت ایجاد رفاه اجتماعی بالاتر و جلوگیری از فقر سالمندان را نمایان می سازد. مقاله حاضر با استفاده از مدل نسل های همپوش اوثرباخ-کوتلیکوف مجموعه ای از روندهای اقتصادی ناشی از سالمندی جمعیت در یک دوره ۳۰۰ ساله بر اساس بودجه متوازن تامین اجتماعی شبیه سازی شده است. نیروی محرکه مدل انتقال جمعیتی است که برونزا درنظر گرفته می شود و بر اساس پیش بینی های سناریوی میانی سازمان ملل نرخ رشد جمعیت تا سال ۲۰۴۰ از ۱۸۲ درصد به صفر کاهش می پاید. یافته های تحقیق نشان می دهد کاهش در نرخ رشد جمعیت به منزله کاهش در عرضه نیروی کار بوده که موجب افزایش نسبت سرمایه به نیروی کار و منجر به کاهش هزینه استفاده از سرمایه کاهش نرخ بهره و افزایش نرخ دستمزد می گردد. با کاهش نرخ رشد جمعیت, افراد مجبور به پرداخت حق بیمه تامین اجتماعی بالاتر و نسل جوان بار مالیاتی بیشتری را متحمل می شوند. بنابراین تغییرات جمعیتی» اولویت های رفاهی را تهدید کرده و موجب ایجاد نابرابری بین نسلی می شود.