تجربه اقامتی و تمایل به مهاجرت به شهر تهران

این مقاله به بررسی تجربه اقامتی و تمایل به مهاجرت به شهر تهران می پردازد.  در این پژوهش، تاثیر تجربه اقامت در یک محیط به عنوان یکی از عوامل موثر بر تمایل به مهاجرت به آن محیط مورد بررسی قرار گرفته است. این بررسی با در نظر گرفتن سایر متغیرها انجام شده است. با توجه به عوامل تعیین کننده تمایل به مهاجرت و با استفاده از برخی نظریه های مهاجرت، یک مدل نظری تحقیق شکل گرفته است. برای ارزیابی این مدل و شناخت تاثیر تجربه اقامتی در شهر تهران بر میزان تمایل به مهاجرت به این شهر، دانشجویان غیر تهرانی علوم انسانی دانشگاه های تهران، شیراز و مازندران انتخاب شده اند. با استفاده از روش پیمایش، تجزیه و تحلیل نهایی بر روی ۳۷۱ دانشجو انجام گرفته است.   نتایج این پژوهش نشان می دهد که داشتن تجربه اقامت در تهران یکی از متغیرهای تاثیرگذار بر تمایل به مهاجرت به این شهر است. در تحلیل دو متغیری، رابطه معنی داری بین تمایل به مهاجرت به تهران و تجربه اقامتی مشاهده شده است. اما در تحلیل چند متغیری، تحلیل مسیر، تاثیر مستقیم تجربه اقامتی بر تمایل به مهاجرت معنی دار نشده است. تجربه اقامتی با اثر ۰/۲۲۳ به طور غیر مستقیم و از طریق متغیرهای جاذبه مقصد، دافعه مبدا و شبکه مهاجرتی، تمایل به مهاجرت به تهران را تحت تاثیر قرار داده است. با توجه به نتایج، نظریه های محرومیت نسبی، جاذبه و دافعه و شبکه مهاجرت برای تبیین اثر تجربه اقامتی بر میزان تمایل به مهاجرت به شهر تهران مناسب هستند.

کلیدواژه ها:

تهران ، تمایل به مهاجرت ، مهاجرت دانشجویان ، تجربه اقامتی ، شبکه مهاجرتی ، جاذبه ، دافعه ، محرومیت نسبی و هزینه های مهاجرت