مروری بر تاثیر یادگیری ترکیبی بر یادگیری معنادار و فعال دانش آموزان

هدف غایی نظام های آموزشی، فراتر از صرفا انتقال اطلاعات، پرورش یادگیرندگانی است که قادر به درک عمیق مفاهیم (یادگیری معنادار) و مشارکت فعال در فرآیند ساخت دانش (یادگیری فعال) باشند. یادگیری معنادار و فعال، پیش نیاز اصلی برای توسعه مهارت های تفکر سطح بالا و آمادگی برای یادگیری مادام العمر است. با ظهور فناوری های نوین و تغییر در انتظارات از نظام آموزشی، نیاز به رویکردهایی که بتوانند به طور موثر یادگیری معنادار و فعال را در دانش آموزان تقویت کنند، بیش از پیش احساس می شود. یادگیری ترکیبی، با ترکیب آموزش حضوری سنتی و مولفه های آنلاین یا مبتنی بر فناوری، پتانسیل قابل توجهی در فراهم آوردن تجربه های یادگیری که منجر به یادگیری معنادار و فعال می شوند، دارد. این مقاله مروری به بررسی تاثیر یادگیری ترکیبی بر یادگیری معنادار و فعال دانش آموزان می پردازد. هدف اصلی، واکاوی چگونگی طراحی و اجرای محیط های یادگیری ترکیبی به گونه ای است که فرصت هایی برای تعامل، همکاری، حل مسئله، و تفکر عمیق فراهم آورد و دانش آموزان را به طور فعالانه در فرآیند یادگیری درگیر سازد. در این پژوهش، ضمن تشریح مبانی نظری یادگیری ترکیبی و مفاهیم یادگیری معنادار و فعال، به صورت تفصیلی به مکانیسم هایی که از طریق آن ها یادگیری ترکیبی بر این دو مولفه تاثیر می گذارد، شامل تنوع فعالیت ها، استفاده از فناوری های تعاملی، نقش معلم، و فرآیندهای ارزیابی، پرداخته می شود. همچنین، چالش ها و ملاحظات مرتبط با دستیابی به یادگیری معنادار و فعال در محیط یادگیری ترکیبی مورد بحث و تحلیل قرار می گیرند. نتایج مرور نشان می دهد که یادگیری ترکیبی، در صورت طراحی و پیاده سازی سنجیده، می تواند به طور موثری به ارتقاء یادگیری معنادار و فعال در دانش آموزان کمک کند، که این امر به بهبود پیامدهای یادگیری و تربیت دانش آموزانی تواناتر منجر می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری ترکیبی ، یادگیری معنادار ، یادگیری فعال ، کلاس درس ، فناوری آموزشی