بررسی رابطه رضایت شغلی با شادکامی و کیفیت زندگی در زنان هنرمند شهر تهران

مقدمه: هنرمندان به دلیل چالش های مختلفی که در مسیر شغلی خود با آن روبرو هستند رضایت شغلی کمتری نسبت به سایر جوامع آماری دارند. هدف: به همین منظور این پژوهش با هدف تعیین رابطه رضایت شغلی با شادکامی و کیفیت زندگی در زنان هنرمند شهر تهران انجام شد. روش: پژوهش حاضر ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روش اجرا توصیفی پیمایشی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه هنرمندان زن شهر تهران در سال ۱۴۰۳ به تعداد ۱۳۰۰ نفر بودند. بر اساس فرمول کوکران تعداد تعداد ۲۹۶ نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار سنجش در این پژوهش شام پرسشنامه های شادمانی آرگایل و لو (۱۹۹۰)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶) و پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا (۲۰۰۹) بود. تجزیه و تحلیل داده ها در این پژوهش با استفاده از از نرم افزار spss۲۷ و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون انجام گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد ضریب همبستگی بین رضایت شغلی و هریک از مولفه های عاطفه مثبت، میانگین رضایت، نداشتن احساس منفی به ترتیب ۰.۷۵۸، ۰.۷۷۰، ۰.۷۷۸ می باشد که این ضرایب در سطح ۰.۰۰۱ از نظر آماری معنادار است. همچنین نتایج نشان داد ضریب همبستگی بین رضایت شغلی و هریک از مولفه های سلامت جسمانی، سلامت روان، روابط اجتماعی و سلامت محیط اجتماعی به ترتیب ۰.۷۹۵، ۰.۷۳۵، ۰.۶۶۱ و ۰.۷۷۷ می باشد. نتیجه گیری: رابطه معنادار بین رضایت شغلی و مولفه های سلامت جسمانی، روانی، روابط اجتماعی و محیط اجتماعی نشان می دهد که این ابعاد به طور مستقیم بر تجربه کاری زنان هنرمند تاثیرگذار هستند. سلامت در تمامی این ابعاد می تواند به ایجاد تعادل، افزایش تمرکز و ارتقاء روحیه در محیط کاری کمک کند و به دنبال آن، سطح رضایت از شغل را بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

رضایت شغلی ، کیفیت زندگی ، شادکامی ، زنان هنرمند