نقش خودتنظیمی در افزایش خلاقیت و نوآوری دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خودتنظیمی در افزایش خلاقیت و نوآوری دانش آموزان انجام شده است. خودتنظیمی به عنوان توانایی کنترل افکار، احساسات و رفتارها برای رسیدن به اهداف و خلاقیت به عنوان توانایی تولید ایده های نو و ارزشمند، دو مهارت ضروری برای موفقیت در قرن بیست و یکم هستند. این پژوهش با روش مروری نظام مند انجام شده و با بررسی ۴۷ پژوهش منتشر شده بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۳، به تحلیل رابطه میان خودتنظیمی و خلاقیت پرداخته است. یافته ها نشان می دهد که خودتنظیمی از طریق پنج مکانیسم اصلی بر خلاقیت و نوآوری دانش آموزان تاثیر می گذارد: ۱) مدیریت منابع شناختی، ۲) تنظیم انگیزش و هیجان، ۳) برنامه ریزی و هدف گذاری، ۴) خودارزیابی و بازاندیشی، و ۵) پشتکار و تحمل ابهام. همچنین، راهبردهای آموزشی موثر برای پرورش همزمان خودتنظیمی و خلاقیت شناسایی شده اند که شامل یادگیری مبتنی بر مسئله و پروژه، آموزش راهبردهای فراشناختی، ایجاد محیط یادگیری حمایتی، استفاده از بازخورد سازنده، و آموزش ذهن آگاهی می باشند. نتایج این پژوهش می تواند به معلمان، برنامه ریزان آموزشی و والدین کمک کند تا با درک رابطه بین خودتنظیمی و خلاقیت، محیط های یادگیری مناسب تری برای پرورش این مهارت های مهم طراحی کنند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، خلاقیت ، نوآوری ، یادگیری خودتنظیمی ، فراشناخت ، دانش آموزان