ماهیت داوری در فقه امامیه و حقوق افغانستان

داوری به عنوان یکی از مهم ترین روش های حل اختلاف در خارج از دادگاه، کاربرد زیادی در رسیدگی و حل اختلافات دارد. اساسی ترین رکن داوری ماهیت داوری است که نیاز به شناخت و توسعه ای بیشتر دارد. درباره ماهیت داوری از منظر فقه و حقوق، نظرات مختلفی مطرح است که مهم ترین آن ها چهار نظریه اصلی ماهیت قضایی، ماهیت قراردادی، ماهیت مختلط و ماهیت مستقل است. سوال اصلی تحقیق این است که ماهیت داوری بر اساس فقه امامیه و حقوق افغانستان، در قالب کدام یک از نظریه های موجود می گنجد و آثار و احکام هرکدام از این نظریه ها چیست. یافته های تحقیق نشان می دهد که بسیاری از فقها بر این باورند که داوری، ماهیت قضایی دارد. قانون مدنی افغانستان نیز عدالت را برای داور شرط می داند و این یعنی اینکه داوری و حکمیت ماهیت قضایی دارد؛ اما در دیگر قوانین هیچ شرطی برای داور ذکر نشده است. بدین معنا که ماهیت غیر قضایی دارد با توجه به مطالعه انجام شده به نظر می رسد که داوری در موارد مختلف، ماهیت مختلف دارد و آثار هریک از ماهیت های قضایی و قراردادی بر آن مترتب است. ماهیت داوری بنا بر نظریه های ماهیت قضایی و قراردادی بسیط است؛ اما در نظریه مختلط ماهیت داوری ترکیبی از دو ماهیت قراردادی و قضایی است و آثار هردو بر آن مترتب است.

کلیدواژه ها:

ماهیت داوری ، روش های غیر قضایی ، حکمیت ، حقوق افغانستان ، فقه امامیه