تاثیر تعاملات معلم و دانش آموز بر ایجاد حس امنیت و اعتمادبه نفس در فضای مدرسه

در سال های اخیر، پژوهش های تربیتی و روان شناختی بر اهمیت تعاملات انسانی در بسترهای آموزشی تاکید ویژه ای داشته اند؛ به ویژه رابطه میان معلم و دانش آموز به عنوان یکی از موثرترین عوامل در کیفیت تجربه یادگیری و سلامت روانی دانش آموزان شناخته می شود. تعاملات مثبت، همدلانه و حمایتی معلم با دانش آموز، نه تنها موجب ارتقای عملکرد تحصیلی، بلکه عاملی کلیدی در شکل گیری حس امنیت روانی و تقویت اعتمادبه نفس در فضای مدرسه است. این مقاله مروری با هدف تحلیل نقش تعاملات معلم و دانش آموز در ایجاد محیطی ایمن و پرورش روانی سالم، به بررسی مفهومی، نظری و تجربی این حوزه پرداخته است.مطالعه منابع نظری شامل نظریه دلبستگی، نظریه خودپنداره و دیدگاه های یادگیری اجتماعی نشان می دهد که رابطه ای گرم و باثبات میان معلم و دانش آموز، زیربنای شکل گیری احساس تعلق، امنیت هیجانی و خودکارآمدی در کودکان و نوجوانان است. همچنین بررسی مطالعات تجربی نظیر پژوهش های Pianta، Roorda و Jennings تاکید می کند که کیفیت رابطه عاطفی در کلاس درس، با کاهش اضطراب، افزایش انگیزش، مشارکت فعال تر و ارتقای مهارت های اجتماعی همراه است. با این حال، چالش هایی چون فشار کاری معلمان، کمبود آموزش مهارت های ارتباطی، و تفاوت های فرهنگی و روانی میان معلم و دانش آموز می توانند مانعی برای تحقق تعاملات سازنده باشند.در پایان، این مقاله با ارائه راهکارهایی چون ارتقای صلاحیت های هیجانی معلمان، فراهم سازی فرصت های ارتباط فردی، و ایجاد نظام های پشتیبان در مدرسه، بر اهمیت توسعه تعاملات انسانی موثر در راستای پرورش دانش آموزانی با اعتمادبه نفس و احساس امنیت پایدار تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

تعامل معلم و دانش آموز ، امنیت روانی ، اعتمادبه نفس ، آموزش و پرورش ، رابطه عاطفی ، انگیزش تحصیلی.