مقایسه کاربست فیگورهای تاریخ در هویتبخشی به هنر خوشنویسی در مکتبهای هنری قهوه خانه و سقاخانه

متامورفیسم یا پیکربندی در خوشنویسی به معنای دگرگونی فرم و معنای حروف و کلمات است که باعث ایجاد زبان بصری و هنری جدید می شود. این دگرگونی ها می توانند در سطح شکلی، معنایی و حتی فرهنگی رخ دهند و خط را از یک ابزار نوشتاری ساده به یک هنر تجسمی و چندبعدی تبدیل کنند. تحلیل خوشنویسی به کمک نظریه فیگورهای تاریخ، به معنای بازنگری در خوشنویسی از دیدگاهی فلسفی و تاریخی است که خطوط و اشکال خوشنویسی را به عنوان نمادها و بازنمایی های بصری فیگورهای مهم تاریخی، فرهنگی و اجتماعی در نظر می گیرد. در این نوع تحلیل، هر عنصر خوشنویسی می تواند به عنوان یک شکل فیگوراتیو تاریخی تفسیر شود که حامل معانی عمیق تر مرتبط با تحولات تاریخی، فرهنگی و معنوی جامعه است. تحلیل فیگوراتیو خوشنویسی در این مقاله نشان می دهد تفاوت خوشنویسی در نقاشی قهوه خانه ای و هنر سقاخانه به لحاظ هویت و کارکرد در چند جنبه کلیدی خالصه می شود: نقاشی قهوه خانه ای بیشتر بر روایت داستان های مذهبی و حماسی متمرکز است و خوشنویسی در آن نقش روایتی و توضیحی دارد. خوشنویسی در این آثار به طور مستقیم با هویت فرهنگی و دینی مردم پیوند دارد و با استفاده از خطوط سنتی مانند نستعلیق و نسخ، مضامین مذهبی و حماسی را به تصویر می کشد. حال آنکه، هنر سقاخانه به عنوان یک جنبش هنری مدرن تر، خوشنویسی را به عنوان یک عنصر نمادین و معنوی به کار می برد و به جای روایتگری، بر انتزاع و بازآفرینی فرم های سنتی در قالب های مدرن و معنوی تاکید دارد. خوشنویسی در این سبک در قالبی نوآورانه و سنت گرایانه به هویت مدرن اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

فیگورهای تاریخ ، پیکربندی ، رانسیر ، هویت ، خوشنویسی ایرانی ، مکتب قهوه خانه ، مکتب سقاخانه